We lopen een beetje achter, maar ja, er gebeurt ook zo veel, het is haast niet bij te houden allemaal.
Op dinsdag de achttiende kregen we de sleutel, en de dag daarvoor hadden we de laatste bezichtiging met Martin en Laura. Dat was wel even schrikken; Paul had veel meer meegenomen, dan wel weggegeven dan we verwacht hadden, en daarnaast had hij honderden boeken laten staan of in grote stapels op de grond, laten liggen. Bovendien was het, ondanks het harde werken van Ineke behoorlijk vies allemaal. We kwamen dus een beetje beteuterd terug in Le Dantou. Maar goed, na een nachtje slapen hadden we alles weer in perspectief gekregen, en vertrokken we vol spanning naar het notariskantoor in Villefranche du Périgord. Na een kop koffie, op een zonnig terras, was het zover. Martin en Laura waren er ook, uiteraard. De notaris was erg vriendelijk en grappig, en hij legde ons alles geduldig uit. Hij zei bijvoorbeeld met een zeer ernstig hoofd: je bent verplicht om een uitvoerige verklaring van...., noem maar een zijstraat, te hebben, om er laconiek aan toe te voegen: " En France, personne ne l'a."
Sleutels overhandigen, drankje met Martin en Laura, en Léovil is nu van ons!!!! We kunnen het maar amper geloven. We hebben er even een rondedansje gemaakt, en zijn toen gaan lunchen bij L'Envie de Mets, het restaurant van Saint-Pompon. Daarna begon het grote weggooien! Ik ben begonnen met de boeken, kruiwagenladingen vol in de schuur gestort. Oh nee, eerst de keuken! Ladingen vol etenswaren van ver over de houdbaarheidsdatum gingen zo de vuilnisbak in. Voor de liefhebbers : we hebben nog wat potten jam uit 1992 over!
Aan het einde van de middag hebben we heit en mem opgehaald. Die troffen het, qua "Ik vertrek" gehalte, want toen we de Cave opendeden, bleek er een gigantisch lek te zijn ontstaan in de waterleiding. Het spoot eruit! Paniek in de tent, waar zat de hoofdkraan? Gelukkig konden we Evert te pakken krijgen, en de toevoer afsluiten. Dat betekende wel dat we een hele dag zonder water zaten, wat behoorlijk lastig is, als je wil schoonmaken.
De volgende dagen hadden we steeds dezelfde planning: wij vertrokken 's ochtends vroeg om aan de slag te gaan, en haalden rond twaalf uur heit en mem op, zodat die een beetje uit konden slapen.
's Middags gingen zij ook aan de slag, en hebben zo bijvoorbeeld de keuken brandschoon gemaakt, gordijnen gewassen, ramen gezeemd, en noem maar op. Elke dag levert een enorme stoet klussen op, maar het huis is, na een dikke week, behoorlijk gestript, en we hebben nu een goede kijk op wat er allemaal gebeuren moet om straks gasten te kunnen ontvangen.
Ook op administratief gebied moet er veel gebeuren. We hadden vorige week al een rekening geopend bij Le Crédit Agricole. Dat is ook al een verhaal op zich! Tweeënhalf uur onderhoud met onze "conseillère personnelle" Margarita, maar nu hebben we dan ook een echt Frans chequeboek, en Franse cartes bancaires. Op de middag van de sleuteloverdracht moesten we weer naar de bank, nu in de vestiging van Belvès, want het huis moest verzekerd worden. Margarita had haar vrije dag, dus nu ontfermde Emilie zich over ons. Ook weer geregeld, en goedkoper dan in Nederland.
We hadden een nieuw "ik vertrek" momentje, toen we erachter kwamen dat de buxushagen in onze tuin allemaal besmet zijn met de Pyrade des buis, dat is lichtmot in het Nederlands. Dat beest houdt nu al een paar jaar huis in Frankrijk, en in de Dordogne is het een ware natuurramp geworden. De struiken gaan dood, en worden vervolgens door zeer onsmakelijke rupsen als woning ingericht, en opgevreten. Ze worden hooigeel en gaan enorm stinken. Behandelen is milieuonvriendelijk, arbeidsintensief, en er is geen garantie op resultaat. Dus ons besluit was snel genomen: weg ermee. Ineke wist uiteraard wel iemand. En zo kwam Mathieu Léovil binnen. Een uiterst vriendelijke jonge tuinman, die net voor zichzelf is begonnen. Hij kwam met zijn aanhangwagentje, en na overleg ging hij helemaal los. Binnen vijf uren waren wij verlost van alle buxushagen, en had hij ze voor ons afgevoerd naar de déchetterie.
Op vrijdag brak Douwe (heit) een tand van zijn gebit. Dus, regelde ik een afspraak met een tandtechnicus in Gourdon. Dat liep gesmeerd, al bleef de teruggeplaatste tand maar 1 dag op zijn plek zitten. Ons bezoek aan Gourdon had echter wel een onverwachte bijkomstigheid: we kochten een auto! Op de terugweg van de tandarts reden we langs een Peugeot-garage, dus we dachten: "Laten we eens kijken of er een leuke Peugeot Partner bij de occasions staat." En jawel hoor, een prachtexemplaar uit 2016. We mochten eren proefrit maken, we kletsen er voor dezelfde prijs een trekhaak bij en deal! Deze week moet er een verzekering geregeld worden, dus bonjour Margarita! Kan ook weer van ons lijstje.
Het zwembad: twee dagen werk voor Tjitze, want het was wel zomer klaar gemaakt, door de tuinman van Paul, maar wat dat inhoudt weten wij niet; het water was namelijk verre van! Chloorgehalte nul, Ph waarde ver onder de maat, plus algen, algen en nog eens algen. Na noeste arbeid weet Tjitze ook hier nu bijna alles van, en dit weekeinde kunnen we waarschijnlijk een eerste duikje nemen in ons eigen zwembad.
Zaterdagavond hadden we hier het wekelijkse dorpsfeest. In juli en augustus is hier elke zaterdag een "marché gourmand", je kunt er een, drinken en dansen. De hele omgeving loopt er voor uit! We zijn er met heit en mem heengegaan, hebben er lekker gegeten, en daarna ook nog gedanst. En wat was het leuk! Ineke heeft ons aan een heleboel mensen voorgesteld, dus nu is het dan algemeen bekend dat Léovil verkocht is. Nu pas, want Paul had het kennelijk behoorlijk voor zich gehouden. Hoe dan ook, we hadden een geweldige avond, en zoals ik tegen de mosselverkoopsters heb gezegd: wij komen elke week! en dat werd zichtbaar gewaardeerd.
Op dinsdag de achttiende kregen we de sleutel, en de dag daarvoor hadden we de laatste bezichtiging met Martin en Laura. Dat was wel even schrikken; Paul had veel meer meegenomen, dan wel weggegeven dan we verwacht hadden, en daarnaast had hij honderden boeken laten staan of in grote stapels op de grond, laten liggen. Bovendien was het, ondanks het harde werken van Ineke behoorlijk vies allemaal. We kwamen dus een beetje beteuterd terug in Le Dantou. Maar goed, na een nachtje slapen hadden we alles weer in perspectief gekregen, en vertrokken we vol spanning naar het notariskantoor in Villefranche du Périgord. Na een kop koffie, op een zonnig terras, was het zover. Martin en Laura waren er ook, uiteraard. De notaris was erg vriendelijk en grappig, en hij legde ons alles geduldig uit. Hij zei bijvoorbeeld met een zeer ernstig hoofd: je bent verplicht om een uitvoerige verklaring van...., noem maar een zijstraat, te hebben, om er laconiek aan toe te voegen: " En France, personne ne l'a."
Sleutels overhandigen, drankje met Martin en Laura, en Léovil is nu van ons!!!! We kunnen het maar amper geloven. We hebben er even een rondedansje gemaakt, en zijn toen gaan lunchen bij L'Envie de Mets, het restaurant van Saint-Pompon. Daarna begon het grote weggooien! Ik ben begonnen met de boeken, kruiwagenladingen vol in de schuur gestort. Oh nee, eerst de keuken! Ladingen vol etenswaren van ver over de houdbaarheidsdatum gingen zo de vuilnisbak in. Voor de liefhebbers : we hebben nog wat potten jam uit 1992 over!
Aan het einde van de middag hebben we heit en mem opgehaald. Die troffen het, qua "Ik vertrek" gehalte, want toen we de Cave opendeden, bleek er een gigantisch lek te zijn ontstaan in de waterleiding. Het spoot eruit! Paniek in de tent, waar zat de hoofdkraan? Gelukkig konden we Evert te pakken krijgen, en de toevoer afsluiten. Dat betekende wel dat we een hele dag zonder water zaten, wat behoorlijk lastig is, als je wil schoonmaken.
De volgende dagen hadden we steeds dezelfde planning: wij vertrokken 's ochtends vroeg om aan de slag te gaan, en haalden rond twaalf uur heit en mem op, zodat die een beetje uit konden slapen.
's Middags gingen zij ook aan de slag, en hebben zo bijvoorbeeld de keuken brandschoon gemaakt, gordijnen gewassen, ramen gezeemd, en noem maar op. Elke dag levert een enorme stoet klussen op, maar het huis is, na een dikke week, behoorlijk gestript, en we hebben nu een goede kijk op wat er allemaal gebeuren moet om straks gasten te kunnen ontvangen.
Ook op administratief gebied moet er veel gebeuren. We hadden vorige week al een rekening geopend bij Le Crédit Agricole. Dat is ook al een verhaal op zich! Tweeënhalf uur onderhoud met onze "conseillère personnelle" Margarita, maar nu hebben we dan ook een echt Frans chequeboek, en Franse cartes bancaires. Op de middag van de sleuteloverdracht moesten we weer naar de bank, nu in de vestiging van Belvès, want het huis moest verzekerd worden. Margarita had haar vrije dag, dus nu ontfermde Emilie zich over ons. Ook weer geregeld, en goedkoper dan in Nederland.
We hadden een nieuw "ik vertrek" momentje, toen we erachter kwamen dat de buxushagen in onze tuin allemaal besmet zijn met de Pyrade des buis, dat is lichtmot in het Nederlands. Dat beest houdt nu al een paar jaar huis in Frankrijk, en in de Dordogne is het een ware natuurramp geworden. De struiken gaan dood, en worden vervolgens door zeer onsmakelijke rupsen als woning ingericht, en opgevreten. Ze worden hooigeel en gaan enorm stinken. Behandelen is milieuonvriendelijk, arbeidsintensief, en er is geen garantie op resultaat. Dus ons besluit was snel genomen: weg ermee. Ineke wist uiteraard wel iemand. En zo kwam Mathieu Léovil binnen. Een uiterst vriendelijke jonge tuinman, die net voor zichzelf is begonnen. Hij kwam met zijn aanhangwagentje, en na overleg ging hij helemaal los. Binnen vijf uren waren wij verlost van alle buxushagen, en had hij ze voor ons afgevoerd naar de déchetterie.
Op vrijdag brak Douwe (heit) een tand van zijn gebit. Dus, regelde ik een afspraak met een tandtechnicus in Gourdon. Dat liep gesmeerd, al bleef de teruggeplaatste tand maar 1 dag op zijn plek zitten. Ons bezoek aan Gourdon had echter wel een onverwachte bijkomstigheid: we kochten een auto! Op de terugweg van de tandarts reden we langs een Peugeot-garage, dus we dachten: "Laten we eens kijken of er een leuke Peugeot Partner bij de occasions staat." En jawel hoor, een prachtexemplaar uit 2016. We mochten eren proefrit maken, we kletsen er voor dezelfde prijs een trekhaak bij en deal! Deze week moet er een verzekering geregeld worden, dus bonjour Margarita! Kan ook weer van ons lijstje.
Het zwembad: twee dagen werk voor Tjitze, want het was wel zomer klaar gemaakt, door de tuinman van Paul, maar wat dat inhoudt weten wij niet; het water was namelijk verre van! Chloorgehalte nul, Ph waarde ver onder de maat, plus algen, algen en nog eens algen. Na noeste arbeid weet Tjitze ook hier nu bijna alles van, en dit weekeinde kunnen we waarschijnlijk een eerste duikje nemen in ons eigen zwembad.
Zaterdagavond hadden we hier het wekelijkse dorpsfeest. In juli en augustus is hier elke zaterdag een "marché gourmand", je kunt er een, drinken en dansen. De hele omgeving loopt er voor uit! We zijn er met heit en mem heengegaan, hebben er lekker gegeten, en daarna ook nog gedanst. En wat was het leuk! Ineke heeft ons aan een heleboel mensen voorgesteld, dus nu is het dan algemeen bekend dat Léovil verkocht is. Nu pas, want Paul had het kennelijk behoorlijk voor zich gehouden. Hoe dan ook, we hadden een geweldige avond, en zoals ik tegen de mosselverkoopsters heb gezegd: wij komen elke week! en dat werd zichtbaar gewaardeerd.
