Wij zijn verhuisd!

En nu echt! Op dinsdag 27 februari kwamen de spullen. Ook al hebben we enorm geboft met het weer en met onze hulptroepen, toch was dit met afstand de meest stressvolle periode van het project. Maar wat een geluk hebben we gehad. We maakten ons enorme zorgen over het zogenaamde "foirail" naast ons huis, waar de verhuiswagen overheen zou moeten rijden, en die, door de overvloedige regenval in een ware modderpoel is veranderd. Voor het overbruggen van de  afstand naar de weg, zouden we fors bij moeten betalen. Toen kwam er een mooi kadootje van moeder natuur, de koudegolf  die Europa overviel zorgde ervoor dat de grond volledig bevroor. De verhuiswagen kon dus tot vlak bij het huis komen, en dankzij onze fantastische helpers kon de chaufffeur, voor de middagdooi haar intrede had gedaan, de wagen weer op vaste grond krijgen.

Ons huis begint ineens te leven, al waren we wel volkomen overdonderd door de hoeveelheid spullen die we verzameld hebben. Boven is er nog geen enkele ruimte klaar, dus alles moest over de begane grond en de cave verdeeld worden. Gelukt! We hadden al veel overlegd met zijn tweeën over de boekenkasten, dus we konden ze gelijk laten plaatsen. In onze woonruimte hebben we een hoekopstelling gemaakt, die samen met onze machtige notenhouten tafel zorgt voor een sfeervolle hoek. En soort van huisje in het huis, gezellig en geborgen, ook al staan aan de andere kant de dozen nog hoog opgetast.

De andere kasten staan in de hal die er, geloof het of niet, eerder groter dan kleiner door lijkt. Dat is de plek geworden voor de Callascollectie en voor de overige cd's. Ze staan in twee donker gelakte torens, die de resterende boekenkasten flankeren. Zo konden we gelijk enorm veel dozen opruimen.  .

Om twee uur waren de volledige 80 kuub gelost en konden we met de verhuizer uit Nederland, die werd geassisteerd door een hardwerkende Fransman, aan de slag.

Er was een tegenvaller: alle spullen, die wij later nog hadden aangeleverd bij het verhuisbedrijf, stonden nog in Nederland. Koren op de molen van Tjitze, die ervoor gezorgd heeft dat alles op hun kosten wordt nabezorgd, en dat we geld terugkrijgen. 

De volgende dag waren we gelukkig even alleen in huis, dus konden we samen lekker aanknoeien en inruimen. Dat ging allemaal best voorspoedig. Al kreeg Gerrit Jan  herbelevingen van de verhuizing naar de Molenbeekstraat toen hij volledig overspannnen raakte van de cd verzameling. Indertijd vloog het hem zo naar de strot, dat hij midden in de nacht een hele doos schijven ging weggooien in de afvalcontainer,  met alle gevolgen van dien. Nu was hij erop voorbereid, dus het hoefde niet meer zo ver te komen. 

Op donderdag 1 maart volgde het derde bedrijf uit het drama dat Ikeakeuken heet! Het bedrijf dat de aflevering verzorgde kwam aangereden. De foirail was weer een modderbad, en de heren waren niet van plan om de spullen naar het huis te brengen. Gelukkig kwam een goede vriend langs met zijn aanhangwagen, en kon onze Peugeot Partner ook heel wat verstouwen, dus dat was het probleem niet meer. Het probleem was wel, dat van de 182 pakketten die er moesten zijn, er slechts 75 geleverd waren. En of we maar even wilden tekenen, dat dachten wij dus niet. Na enig discussiëren gingen ze het moederbedrijf bellen, Gerrit moest ze te woord staan, en hij is even flink losgegaan in het Frans. Erreur humaine? Mon œil! Non, mais enfin.....

Resultaat: op zaterdag was alles compleet geleverd, door een ander bedrijfje met ditmaal vriendelijke en behulpzame vervoerders. Dat was dat.

Nu was de afspraak dat een week na levering de keuken zou worden geïnstalleerd. Er kwam echter geen enkel bericht, dus  weer bellen. Tot onze verbijstering kregen we te horen dat we niet in de planning stonden, en dat de eerste mogelijkheid half april zou worden. Gerrit springt uit zijn vel deel twee kon beginnen. Hij ging te keer over inkomstenderving doordat wij onze gasten niet konden ontvangen, over misleidende reclame en wanprestatie. 

Ze zou me terugbellen."Nee,"  zei Gerrit, "ik bel u, en wel maandag om negen uur!" Een half uur later belden ze terug, ze hadden plaats op maandag 12 maart! Overmorgen dus. Als ze nu ook echt komen dan is het drama afgelopen, maar ze krijgen nog een brief van ons!

Inmiddels vordert de verbouwing gestaag, en we komen nu in de fase van het leukere werk. Tjitze heeft zich uitgeleefd met het inrichten van het gastenverblijf op de begane grond, en het is heel mooi en stijlvol geworden, nu onze rommel eruit is gehaald zie je weer wat een mooie ruimte het is. Samen hebben we aan het begin van de week de hele entree en hal leeggehaald en opgeruimd, en het ziet er vorstelijk uit. Het grote schilderij van Maria Callas is de eyecatcher in het trappenhuis, en rond de piano in de hal hangen de gesigneerde foto's van Gerrit's muzikale helden en heldinnen. Ook de eerste etage begint nu vorm te krijgen. Alle wanden zijn weer opgebouwd, en deels gestuukt. Tjitze heeft de vloer van de middelste kamer schoongemaakt met een nieuwe methode: ijzeren pannensponsje zonder water. Het voordeel is dat het hout niet gaat opzwellen door het water. De planning is nu, dat we het volgend weekend klaar zijn met de verbouwing en de kamers in kunnen gaan richten. 

De inburgering verloopt ook voorspoedig. Vorige week zaterdag gingen we naar het Couscousfeest in Saint Laurent. Hilarisch! Borrelen,  eten, verkleedpartij (als je wilde) , hossen op oubollige muziek. Het was zeker heel gezellig! We mochten aanschuiven bij Wally en Bea van Le Clos Mandalou, die een b&b en table d'hôte hebben midden in het dorp. Dat scheelde, hoorden we er ook een beetje bij. Maar behalve zij, waren er allerlei mensen die ons vriendelijk groetten, en toen we gezellig mee gingen dansen werden we niet weggekeken, wat ook wel kan gebeuren, hoorden we later.

Wally en Bea nodigden ons direct uit voor de apéro op maandag, wat een heerlijke avond! De apéro was zo overvloedig dat we geen avondeten meer nodig hadden, en eigenlijk ook geen ontbijt de volgende ochtend. Wally maakt alles zelf: bloedworst die in as gedroogd wordt, rillettes, confitures, en alles even verrukkelijk. Aansluitend kregen we een rondleiding door hun gastenkamers, een doolhof van gangen en trapjes, en kamers die tjokvol bibelots stonden. Het geheel was zeer liefdevol gemaakt, en weer bijna alles door Wally zelf, inclusief de kunstwerken.

De volgende avond was de jaarlijkse vergadering van de commerçants uit Saint Pompon, ter voorbereiding van het nieuwe seizoen. Heel vermakelijk, de bekende types van dit soort gelegenheden waren er allemaal, de initiatiefnemers, de klagers, de zwartkijkers, de sussers, de zeurkousen die steeds hetzelfde argument inbrengen, de voorzitter die probeert lijn te geven aan de discussie maar soms zijn irritatie niet meer kan verhullen. Na afloop werden we aangeproken door collega-exploitanten, waaronder de voorzitter van de club vélo die zei dat we via haar veel klanten konden verwachten voor de jaarlijkse ralley in juni. Dat belooft wat. 

Inmiddels is het weer aan het omslaan, het regent nog steeds veel, maar er hangt voorjaar in de lucht, en als de zon zich laat zien is het meteen een paradijs hier. De tuin staat vol met narcissen, hyacinten, bosannemoontjes en speenkruid. De rozenstruiken lopen al uit! Er  hippen allerlei vogeltjes rond. We maken ons alleen wat zorgen over de eksterzwerm die zich in de buurt heeft gevestigd. Altijd slecht nieuws voor de andere vogels. 

Dit weekeinde werken we verder aan de vloeren, en aan de elektriciteit. De eerste reserveringen zijn al binnen, onze website wordt heel druk bezocht, ook al kunnen we nog geen foto's van de kamers plaatsen. Gerrit Jan gaat nu twee weken weg, en al heeft hij leuke dingen voor de boeg, hij verlaat Leovil en Tjitze met pijn in het harte want wat een geweldige onderneming is dit!