De eerste gasten zijn gearriveerd

Het wordt tijd om dit blog af te sluiten. De vraag was : "Gaat het dan toch gebeuren?" Het antwoord is nu "Ja" op alle fronten. Het huis is gerenoveerd, en al zijn er nog zaken die moeten worden aangepakt, we konden onze micro-entreprise binnen de gestelde tijd openen. Wow......... zelf zijn wij nog steeds onder de indruk van wat hier in Villa Léovil is neergezet.  In een periode van krap zeven maanden verbouwen hebben wij  een geweldig huis gecreëerd.
Vrijdag 6 april hebben wij de eerste gasten voor de Chambres d'hôtes mogen ontvangen! Een echtpaar, dierbare vrienden mocht het spits afbijten. Een mijlpaal in ons avontuur kun je wel stellen. 
Een week later kwam onze eerste groep, vijf dames. Deze zeven eerste gasten hadden allemaal nuttige en praktische adviezen, die we meteen hebben aangepakt,  "C'est en forgeant qu'on devient forgeron!"

   Een hele goede oefening was ook het verzorgen van een driegangenmenu voor een groep. We hadden alles goed gepland, voorbereidingen op tijd getroffen en alles op tijd in huis gehaald. Op de middag voorafgaand aan het diner hadden we zelfs allebei nog drie uurtjes vrije tijd. Het koken verliep ook prima, maar tijdens het diner zelf, werd de chef de cuisine, in dit geval Gerrit Jan, toch enigszins door stress overvallen. Serveertempo, temperatuur van de gerechten en timing, een hele kunst om dat allemaal in de gaten te houden. Ook op culinair gebied doen we heel wat kennis op; bijvoorbeeld over de "Moelleux au chocolat" Eén van Gerrit Jan zijn specialiteiten. We hebben proefondervindelijk bewezen dat je ze heel goed kunt bewaren en later in de magnetron opwarmen. De binnenkant wordt weer vloeibaar, en je krijgt er zelfs grappige vulkaanmondjes van chocolade bovenop.

Ons eerste diner voor gasten geserveerd onder de Douglasboom in de tuin

Momenteel hebben we nu twee grote projecten op de helling staan; ten eerste is er de tuin; Tjitze gaat zich helemaal te buiten en heeft al heel veel bereikt. Zo heeft hij het  algengroene vijvertje  voor ons huis leeggehaald en uitgebaggerd, een vies maar nuttig werkje. Hij heeft er nu een fonteintje met een filter in geplaatst, zodat het minder geschikt wordt als kraamkamer voor hele kolonies muggen.

Fontein in aanleg

Hij heeft groepen gemaakt van rozenstruiken en andere families, en een moestuintje aangelegd. Daar waren we, volgens de kenners uit de buurt, veel te vroeg mee, gezien de kans op nachtvorst. Vorig jaar is in ons dal de hele vruchten en notenoogst verloren gegaan doordat er nog even tweemaal een nachtvorst van -9 voorbij kwam. Het kan allemaal in Saint Pompon. We hebben leuk tuinmeubilair aangeschaft, en bij het zwembad een pergola geïnstalleerd.

Dat brengt ons bij het tweede project, het zwembad. Half mei moet het open. Helaas is het zandfilter afgebroken. Een professioneel bedrijf uit de buurt kwam al met een duizelingwekkende begroting, maar een vriend van ons zei tegen ons: "Laat mij maar even zoeken, "car je connais ces Lolos", en nu zijn we voor ongeveer één tiende van het bedrag klaar. De bamboebestrijding pakt Tjitze ecologisch aan, weer aan goed advies van onze buren, afknippen, azijn sproeien. Efficient en onschuldig voor het milieu. Helpt ook tegen paardenbloemen op vervelende plekken!

Heerlijke biologische groenten waar wij mee koken van lokale producenten

Gerrit Jan probeert ook zo veel mogelijk bezienswaardigheden in de buurt te bezoeken, want het is natuurlijk prettig als je gasten kunt adviseren over wat de moeite waard is. Zowel mensen  die de regio al kennen als nieuwkomers stellen daar prijs op. Ook is hij bezig een lespraktijk Frans voor toeristen op te zetten, dus, wil je Frans leren in hartje Frankrijk? Kom naar Léovil.

Ons terras met uitzicht op de tuin

Dús! We zijn zo ver, en we gaan over naar de volgende fase: hoe zorgen we voor een goede bezetting. Daartoe bekijken we talloze advertentiesites. om zo tot goede keus te komen.
Ook daarbij maken we dankbaar gebruik van alle adviezen die we hierover krijgen. Ook collega's in de buurt hebben nuttige tips; bijvoorbeeld dat voor ons soort onderkomen in deze regio AirB&B niet heel veel klanten op zal leveren, dat je beter duidelijk aangeeft op je site dat je geen deelnemers aan bruiloftsfeesten ontvangt. De verhalen die je daarover te horen krijgt zijn een boek waard. We horen van alle kanten dat het nu zaak wordt om  goede "ratings" (excusez mon français) te krijgen. We hebben er nu dus twee, het begin is er.


Wij verwachten voor het komend weekend twee gasten uit Nederland, dus we gaan er weer tegenaan.
En dit is dan het laatste bericht van dit blog. Gerrit Jan is van plan een maandelijkse nieuwsbrief te gaan maken, maar voorlopig is dat nog toekomstmuziek.


Voor nu bedanken we onze lezers voor de belangstelling, en zeggen wij : Graag tot ziens in Léovil!


www.villa-leovil.nl 





Wij zijn verhuisd!

En nu echt! Op dinsdag 27 februari kwamen de spullen. Ook al hebben we enorm geboft met het weer en met onze hulptroepen, toch was dit met afstand de meest stressvolle periode van het project. Maar wat een geluk hebben we gehad. We maakten ons enorme zorgen over het zogenaamde "foirail" naast ons huis, waar de verhuiswagen overheen zou moeten rijden, en die, door de overvloedige regenval in een ware modderpoel is veranderd. Voor het overbruggen van de  afstand naar de weg, zouden we fors bij moeten betalen. Toen kwam er een mooi kadootje van moeder natuur, de koudegolf  die Europa overviel zorgde ervoor dat de grond volledig bevroor. De verhuiswagen kon dus tot vlak bij het huis komen, en dankzij onze fantastische helpers kon de chaufffeur, voor de middagdooi haar intrede had gedaan, de wagen weer op vaste grond krijgen.

Ons huis begint ineens te leven, al waren we wel volkomen overdonderd door de hoeveelheid spullen die we verzameld hebben. Boven is er nog geen enkele ruimte klaar, dus alles moest over de begane grond en de cave verdeeld worden. Gelukt! We hadden al veel overlegd met zijn tweeën over de boekenkasten, dus we konden ze gelijk laten plaatsen. In onze woonruimte hebben we een hoekopstelling gemaakt, die samen met onze machtige notenhouten tafel zorgt voor een sfeervolle hoek. En soort van huisje in het huis, gezellig en geborgen, ook al staan aan de andere kant de dozen nog hoog opgetast.

De andere kasten staan in de hal die er, geloof het of niet, eerder groter dan kleiner door lijkt. Dat is de plek geworden voor de Callascollectie en voor de overige cd's. Ze staan in twee donker gelakte torens, die de resterende boekenkasten flankeren. Zo konden we gelijk enorm veel dozen opruimen.  .

Om twee uur waren de volledige 80 kuub gelost en konden we met de verhuizer uit Nederland, die werd geassisteerd door een hardwerkende Fransman, aan de slag.

Er was een tegenvaller: alle spullen, die wij later nog hadden aangeleverd bij het verhuisbedrijf, stonden nog in Nederland. Koren op de molen van Tjitze, die ervoor gezorgd heeft dat alles op hun kosten wordt nabezorgd, en dat we geld terugkrijgen. 

De volgende dag waren we gelukkig even alleen in huis, dus konden we samen lekker aanknoeien en inruimen. Dat ging allemaal best voorspoedig. Al kreeg Gerrit Jan  herbelevingen van de verhuizing naar de Molenbeekstraat toen hij volledig overspannnen raakte van de cd verzameling. Indertijd vloog het hem zo naar de strot, dat hij midden in de nacht een hele doos schijven ging weggooien in de afvalcontainer,  met alle gevolgen van dien. Nu was hij erop voorbereid, dus het hoefde niet meer zo ver te komen. 

Op donderdag 1 maart volgde het derde bedrijf uit het drama dat Ikeakeuken heet! Het bedrijf dat de aflevering verzorgde kwam aangereden. De foirail was weer een modderbad, en de heren waren niet van plan om de spullen naar het huis te brengen. Gelukkig kwam een goede vriend langs met zijn aanhangwagen, en kon onze Peugeot Partner ook heel wat verstouwen, dus dat was het probleem niet meer. Het probleem was wel, dat van de 182 pakketten die er moesten zijn, er slechts 75 geleverd waren. En of we maar even wilden tekenen, dat dachten wij dus niet. Na enig discussiëren gingen ze het moederbedrijf bellen, Gerrit moest ze te woord staan, en hij is even flink losgegaan in het Frans. Erreur humaine? Mon œil! Non, mais enfin.....

Resultaat: op zaterdag was alles compleet geleverd, door een ander bedrijfje met ditmaal vriendelijke en behulpzame vervoerders. Dat was dat.

Nu was de afspraak dat een week na levering de keuken zou worden geïnstalleerd. Er kwam echter geen enkel bericht, dus  weer bellen. Tot onze verbijstering kregen we te horen dat we niet in de planning stonden, en dat de eerste mogelijkheid half april zou worden. Gerrit springt uit zijn vel deel twee kon beginnen. Hij ging te keer over inkomstenderving doordat wij onze gasten niet konden ontvangen, over misleidende reclame en wanprestatie. 

Ze zou me terugbellen."Nee,"  zei Gerrit, "ik bel u, en wel maandag om negen uur!" Een half uur later belden ze terug, ze hadden plaats op maandag 12 maart! Overmorgen dus. Als ze nu ook echt komen dan is het drama afgelopen, maar ze krijgen nog een brief van ons!

Inmiddels vordert de verbouwing gestaag, en we komen nu in de fase van het leukere werk. Tjitze heeft zich uitgeleefd met het inrichten van het gastenverblijf op de begane grond, en het is heel mooi en stijlvol geworden, nu onze rommel eruit is gehaald zie je weer wat een mooie ruimte het is. Samen hebben we aan het begin van de week de hele entree en hal leeggehaald en opgeruimd, en het ziet er vorstelijk uit. Het grote schilderij van Maria Callas is de eyecatcher in het trappenhuis, en rond de piano in de hal hangen de gesigneerde foto's van Gerrit's muzikale helden en heldinnen. Ook de eerste etage begint nu vorm te krijgen. Alle wanden zijn weer opgebouwd, en deels gestuukt. Tjitze heeft de vloer van de middelste kamer schoongemaakt met een nieuwe methode: ijzeren pannensponsje zonder water. Het voordeel is dat het hout niet gaat opzwellen door het water. De planning is nu, dat we het volgend weekend klaar zijn met de verbouwing en de kamers in kunnen gaan richten. 

De inburgering verloopt ook voorspoedig. Vorige week zaterdag gingen we naar het Couscousfeest in Saint Laurent. Hilarisch! Borrelen,  eten, verkleedpartij (als je wilde) , hossen op oubollige muziek. Het was zeker heel gezellig! We mochten aanschuiven bij Wally en Bea van Le Clos Mandalou, die een b&b en table d'hôte hebben midden in het dorp. Dat scheelde, hoorden we er ook een beetje bij. Maar behalve zij, waren er allerlei mensen die ons vriendelijk groetten, en toen we gezellig mee gingen dansen werden we niet weggekeken, wat ook wel kan gebeuren, hoorden we later.

Wally en Bea nodigden ons direct uit voor de apéro op maandag, wat een heerlijke avond! De apéro was zo overvloedig dat we geen avondeten meer nodig hadden, en eigenlijk ook geen ontbijt de volgende ochtend. Wally maakt alles zelf: bloedworst die in as gedroogd wordt, rillettes, confitures, en alles even verrukkelijk. Aansluitend kregen we een rondleiding door hun gastenkamers, een doolhof van gangen en trapjes, en kamers die tjokvol bibelots stonden. Het geheel was zeer liefdevol gemaakt, en weer bijna alles door Wally zelf, inclusief de kunstwerken.

De volgende avond was de jaarlijkse vergadering van de commerçants uit Saint Pompon, ter voorbereiding van het nieuwe seizoen. Heel vermakelijk, de bekende types van dit soort gelegenheden waren er allemaal, de initiatiefnemers, de klagers, de zwartkijkers, de sussers, de zeurkousen die steeds hetzelfde argument inbrengen, de voorzitter die probeert lijn te geven aan de discussie maar soms zijn irritatie niet meer kan verhullen. Na afloop werden we aangeproken door collega-exploitanten, waaronder de voorzitter van de club vélo die zei dat we via haar veel klanten konden verwachten voor de jaarlijkse ralley in juni. Dat belooft wat. 

Inmiddels is het weer aan het omslaan, het regent nog steeds veel, maar er hangt voorjaar in de lucht, en als de zon zich laat zien is het meteen een paradijs hier. De tuin staat vol met narcissen, hyacinten, bosannemoontjes en speenkruid. De rozenstruiken lopen al uit! Er  hippen allerlei vogeltjes rond. We maken ons alleen wat zorgen over de eksterzwerm die zich in de buurt heeft gevestigd. Altijd slecht nieuws voor de andere vogels. 

Dit weekeinde werken we verder aan de vloeren, en aan de elektriciteit. De eerste reserveringen zijn al binnen, onze website wordt heel druk bezocht, ook al kunnen we nog geen foto's van de kamers plaatsen. Gerrit Jan gaat nu twee weken weg, en al heeft hij leuke dingen voor de boeg, hij verlaat Leovil en Tjitze met pijn in het harte want wat een geweldige onderneming is dit!

 

De spanning stijgt!

Want morgen is het zo ver: de verhuiswagen komt met onze tachtig kuub aan spullen! De chauffeurs zijn zondagavond gaan rijden, en zullen nu al in Frankijk zijn. Vanavond komen ze aan in de regio en morgenochtend om acht uur staan ze hier op de stoep. Inmiddels is hier, net als in Nederland, een winterse kou komen opzetten. Het vriest elke nacht. Wij hebben nu de stille hoop gevat dat de grond op het veld naast ons zo hard is geworden dat de verhuiswagen er overheen kan rijden zonder in de modder weg te zakken Dat zou heel wat tijd en moeite schelen. Onze deadline -  27 februari alles klaar - , hebben we bij lange na niet gehaald, maar dat geeft niet, er is toch heel erg veel gebeurd. De badkamers boven zijn nu allemaal getegeld en zien er goed uit. Kijk even naar de foto's van badkamer 1, voor en na!

We liepen wat extra vertraging op doordat onze hulptroepen deels geveld werden door de griep. Inmiddels is iedereen weer op de been, en de benedenverdieping is helemaal klaar, met uitzondering van een paar elektriciteit gerelateerde zaken en een kit rand in onze privé badkamer.


Tjitze heeft de vloer van de hal in de lijnolie gezet, zodat die er nu schitterend uitziet , Gerrit Jan heeft zich op de plinten en kozijnen in het hele huis gestort, en ze na het nodige schuur- en afstofwerk allemaal in de grondverf gezet.

Langzamerhand gaat het verhaal rond dat we op het punt staan om in business te gaan, en ook dat het hier allemaal erg mooi is geworden. We zijn al een paar keer benaderd door mensen uit de omgeving die vroegen of ze onze gegevens mochten doorgeven aan hun cliënten voor cursussen etcetera.


De winter in de Dordogne valt ons niet tegen. Zolang het maar niet al teveel regent is het hier nog steeds mooi. De bomen hier zijn allemaal bedekt met mos, wat,  als de winterzon ze beschijnt een sprookjesachtig gezicht oplevert. Gisteren hebben we een schitterende wandeling gemaakt, onder een stralend blauwe hemel, en bij een aangename temperatuur.

Vandaag beginnen we aan de pre-verhuizing, kasten verslepen, en de suitekamer voor een deel ontruimen. Het is nu negen uur, en het vriest nog drie graden, en wederom een zonnige winterdag.

De eindstreep komt in zicht.....

....of de beginstreep natuurlijk, het is maar hoe je het bekijkt. Einde van het Chantier, begin van ons bedrijf.
Vorige week stond in het teken van een bliksembezoek aan Nederland. De directe aan leiding was het feit dat Gerrit Jan nog één abonnementsvoorstelling had staan bij de Stopera: Tristan und Isolde. We hadden ontdekt dat er alleen op dinsdag vluchten zijn momenteel, dus, aangezien we nu toch met onze Franse auto het land uit mogen, besloten we met de auto te gaan. Bovendien zouden we Gerrit Jan zijn zus Marieke dan kunnen verlossen van de laatste dozen en koffers die nog bij haar waren achtergebleven.
Het zou donderdag worden, en vervolgens woensdag. Inmiddels kwamen de weerberichten met verontrustend nieuws: hevige sneeuwval rond Parijs, ijzel, vorst! Dat feest zou in de nacht van dinsdag op woensdag beginnen. Daarom vertrokken we dan maar op dinsdagmiddag, in de hoop dat we alles zouden ontlopen. IJdele hoop want de eerste sneeuwvlokken dwarrelden  naar beneden toen we Limoges amper voorbij waren. De temperatuur lag ook al rond het vriespunt, dus enige stress deed zich voelen. Vanaf Orléans begon het serieus te sneeuwen en toen we de Yvelines in reden begon de chaos. We reden langs muren van vrachtwagens die het Ile de France niet meer in mochten, en die op de linker twee rijstroken van de autoroute werden stilgezet. We benijdden de chauffeurs niet. Rond Parijs was het echt vreselijk. We kwamen daar overigens pas om 21.30 aan, tweeënhalf uur later dan gepland. In ganzenpas glibberden we over de périphérique. Wat een uitkomst dat onze voiture was uitgerust met een anti-slipsysteem, anders waren we vast en zeker in de vangrail beland.


Het vervelende is namelijk dat de périphérique rond Parijs stijgt en daalt, en vooral de dalende stukken waren erg gevaarlijk. Pas na Arras reden we het sneeuwgebied uit, en konden we vlot doorrijden naar Bilthoven waar we aankwamen on half vier! Marieke had ons bedje al opgemaakt, dat was heel erg fijn.


Tijdens ons verblijf deden we boodschappen en bezochten we vrienden en familie. Gerrit Jan had een borrel met collega's van de Breul geïmproviseerd,  Tjitze bezocht zijn ouders in Friesland, plus Adrianne en Wiep die over was uit de USA.
Aan het einde van Tristan und Isolde, samen met Lex en Sylvia naar toe was, vroeg Lex of de uitvoering de reis waard was geweest. Die vraag kon Gerrit Jan met een volmondig ja beantwoorden.


De terugreis was logistiek een interessante operatie, want naast een enorme hoeveelheid stukken pijp voor de houtkachel, die inmiddels meedingt naar de plek van hoogste kostenpost van het hele huis, zat ook broer en zwager Klaas in onze bagage. Maar, het kwam allemaal goed; in onze Twingo was dat nooit gelukt natuurlijk.

Het weer was prima, en nu deden we de tocht in 11,5 uren in plaats van de veertien uren van de heenweg. In Léovil had men niet stilgezeten tijdens onze trip:   op de bovenverdieping was hard gewerkt aan de wanden en de badkamers. De vloer van rampenbadkamer bij kamer 1 was dicht! Wat een opluchting! Inmiddels was badkamer 2 deels getegeld, een groot deel van de verdwenen muren waren weer opgebouwd en ook op het gebied van de elektriciteit waren er goede vorderingen gemaakt.
Vanaf maandag hebben wij de handen ook weer flink uit de mouwen gestoken. Geweldig dat Klaas er was! Hij heeft er onder andere voor gezorgd dat er plinten op de hele eerste etage geplaatst zijn, voorwaar een enorme klus!

La France administrative liet uiteraard ook van zich horen: we zijn inmiddels verzekerd voor zorg en hebben daar voorlopig de papieren voor ontvangen, in afwachting van onze Carte Vitale.  Tjitze is dus geaccepteerd als "Ayant droit", en dat is heel fijn want we hadden begrepen dat het soms maanden duurt voordat soortgelijke dingen geregeld zijn. Nu konden we gelijk weer een afspraak maken met Margarita, onze conseillère bij de bank, want in Frankrijk moet je naast je verzekering altijd een Mutuelle nemen, dat is de aanvullende verzekering. Heb je die niet, dan moet je bijna alles uit eigen zak betalen! Interessant om te weten: je hebt de mutuelle ook nodig om je te verzekeren voor ongevallen in Zwitserland. Dat land valt namelijk buiten alle Europese regelingen, heb je dus geen mutuelle en je moet in Zwitserland bijvoorbeeld naar het ziekenhuis, dan moet je alles zelf betalen! Bienvenue en France! Het goede nieuws is, dat verzekeringen in Frankrijk minder duur zijn dan in Nederland.


Tjitze heeft de sloten vervangen c.q. gerepareerd, ook weer iets dat van de lijst af kan. Raar maar waar, nog tien dagen en dan slapen we weer in ons eigen bed! Op 27 februari komt de verhuiswagen. We mogen nu wel zeggen dat we onze spullen  toch wel erg missen! Vooral mist Gerrit Jan zijn boeken en zijn muziek. Tien maanden is lang hoor!

Voor die bewuste datum moet er nog heel veel gebeuren. Het wordt spannend, want er heerst hier een griepepidemie en onze hulptroepen zijn daardoor wat uitgedund. Daarom gaan we vanmiddag zelf ook weer de ladders op!  Zelfs in onze primitieve keuken wordt er heerlijk gekokt hier, vooral door Tjitze. Gerrit Jan maakt choucroute, en experimenteer lustig met Riz au lait, in allerlei varianten. Zijn  nieuwste ontdekking is Riz au lait met een saus van karamel, room en zoute boter! Délicieux!

Badkamerperikelen en vandaag een jaar bloggen

Vandaag is het alweer 1 jaar geleden dat we begonnen zijn met het schrijven van deze blog.


Waar waren we ook alweer gebleven? Oh ja, de keukenperikelen waren de hoofdschotel van de vorige aflevering. De afgelopen twee weken waren het badkamerperikelen. We hebben wel ontdekt dat de badkamer een pittig onderdeel kan vormen bij een renovatie, en al helemaal als je er vijf hebt! (Luxeprobleem si jamais en fût) Elke badkamer heeft wel een eigen probleem. In onze nagelnieuwe suite was het a - kwade dampen uit het doucheputje en b - een lekkende douchebak. b is inmiddels  opgelost; geweldig hoor hoe dat gaat: zo'n deskundige kijkt er even peinzend naar, en zegt dan : "Kijk, de onderste rij tegels is van kleur veranderd." Dat betekende voor ons vooral goed nieuws. We waren namelijk bang dat de kraan achter de tegels lekte, en dat de boel weer open moest. Maar die tegels wezen op een probleem op het niveau van de kitlaag. Snel op te lossen, en het zit nu weer snor, vooralsnog geen lek meer. Gewoon veel gewicht op de douchebak leggen, zodat hij zo laag mogelijk komt, en dan flexibele kit eronder.

Wat leren wij hiervan: het is erg nuttig om een ruimte die je gaat verhuren ook zelf even te bewonen; beter dat wij eventuele mankementen zelf ontdekken, dan onze toekomstige gasten.

Badkamer twee: hier moesten de tegels wel helemaal uit, zie daarvoor videoblog. Badkamer drie : vloerbalken moesten vernieuwd worden, en badkamer vier, last but not least, vloer verrot, en toen we die verwijderd hadden, bleek dat de zijmuur in het luchtledige zweefde, boven het prachtige sierplafond van de hal, het pronkstuk van Léovil. Op de foto rechts te zien. De steunbalken waarop de badkamervloer rustte waren doorgezaagd voor de waterleiding en zeer onvakkundig hersteld, daar moesten dus nieuwe voor komen, plus extra exemplaren voor meer steun. Pikant detail: die balken zweven net boven de latjes waar dat plafond aan hangt, deels te zien op de foto rechts van de rode (verrotte) plankjes. Dus, maak een misstap, of laat bijvoorbeeld een hamer vallen en daar gaat je plafond. De reparatiewerkzaamheden zijn een fraai staaltje van suspense. Wordt vervolgd!

Dan het goede nieuws. De keuken annex woonkamer van ons privé vertrek en de bijbehorende slaapkamer zijn bijna klaar, dus hebben Tjitze en ik ons op de vloeren gestort. Schuren - machinaal en met de hand - , en daarna tinctuur aanbrengen, gevolgd door boenwas. Het spannendste was het woonvertrek, want daar lagen twee verschillende soorten hout, nieuwe kastanje en oud eiken. Dat moest één kleur worden, en het is ons gelukt met een product dat Brou de Noix heet, prachtige donkere notenkleur.

Voor de waslaag konden we gebruik maken van het enige nog werkende apparaat dat de vorige eigenaar had achtergelaten: de boenmachine. Loodzwaar apparaat, maar na enige oefening is het toch hanteerbaar gebleken en scheelt het ons veel tijd en rugpijn.

 

Inmiddels roept de tuin ook om aandacht Het is hartje winter, dus bepaalde struiken en heesters moeten nu gesnoeid worden, voordat de sappen weer gaan stromen. Daarom heeft Tjitze de struiken aan de zijkant aangepakt, en heb ik de druiven geattaqueerd. Een behulpzame bezoeker had me zo ongeveer verteld hoe het moest, dus vooruit met de geit. Ze zien er in elk geval weer fatsoenlijk uit. Of ik het goed heb gedaan zal blijken als de ranken weer gaan uitlopen, of niet natuurlijk.

We koken nog altijd op twee pitjes, en soms halen we de oven erbij, die vanwege ruimtegebrek, in de schuur staat opgeslagen. Af en toe bak ik een cake en zelfs met deze bescheiden middelen kan ik één van mijn favoriete toetjes  maken : Riz au lait. Heb een goede truc geleerd via één van mijn internetadresjes. Tjitze maakt elke dag heerlijk eten, en  ik heb vorig weekend mijn eerste Franse choucroute gemaakt. Weer wat geleerd: als je verse zuurkool wil kopen in Frankrijk, dan moet je in Frankrijk naar de slager, en niet naar de groenteboer. Je hoeft eigenlijk niet veel zelf te bedenken, want je krijgt een keur aan geschikte vleeswaren bijgeleverd. Intussen heb ik ook (vegetariërs even niet verder lezen) een hartige taart met bloedworst, appel en ui gemaakt. Ik had het in een restaurant, waar we vorige week met onze vrienden Maarten en Laura gegeten hebben, als voorgerecht gekozen, en vervolgens thuis nagemaakt. Aanrader, voor de liefhebbers.

Intussen hebben we ook een "proefhondje" in huis gehad. Althans, dat denkt haar baasje, want die vindt twee honden wel veel, dus de jongste, Bella genaamd, zou hij wel aan ons kwijt willen. De verleiding is groot, want het is echt een schatje, een zwarte labrador van één jaar oud, maar voorlopig hebben we echt te veel aan ons hoofd voor een kind erbij.

Wij maken ons op voor een paar koude dagen, en woensdag reizen we per auto naar Nederland, waar ook vorst verwacht wordt, zoals we zagen. We moeten nog wat spullen ophalen in Bilthoven, maar de oorspronkelijke reden was dat ik nog een abonnementsvoorstelling had bij de opera: Tristan und Isolde. Ja ja, afkicken gaat in fases. We kijken vooruit naar drie pittige weken, het tempo moet erin blijven want , badkamerdrama's of niet, op 27 februari staat de verhuiswagen voor de deur, en dan moet er van elk van de tachtig kuub een plekje zijn!

Twee weken later....

Ons laatste hoofdstuk is alweer twee weken oud! We hebben het zo druk met alles dat de blog erbij in geschoten is, vorige week. We hebben heel wat ritjes genaakt naar de bricocash, briconautes, bricorama's , bricomarchés, bricorettes en meer van dat soort zaken, waar van alles te koop is.
Met onze nieuwe toiletten hebben we weer eens die oude les moeten leren: goedkoop is duurkoop! Nu hebben we een goede middenprijzer gevonden, en we gaan geen andere meer uitproberen.


Inmiddels ben ik als ondernemer, kaarthouder geworden van een groothandel bij Sarlat. Net als in Nederland is het goed opletten, want ze zijn in lang niet alles goedkoper dan de gewone supermarchés. En wat zijn we blij met onze Peugeot, alles past er in, tot nu toe dan.


De grote gebeurtenis vorige week was de keukenexpeditie deel twee, naar Ikea in Toulouse. Het lijkt eenvoudig, daar een keuken bestellen, maar let op, schijn bedriegt. Allereerst al dat merkwaardige fenomeen dat je in Ikea-France, voor alles en nog wat lijfelijk aanwezig moet zijn in de winkel, bijvoorbeeld om je definitieve bestelling te plaatsen en te betalen. Nou vonden wij dat in dit geval nog niet zo heel erg, want we hadden er nog wat meer boodschappen te doen. Op 11 januari hadden we de zogenaamde pré-visite, van Christophe, een technicien die alles kwam inmeten, en kwam checken of alles wat we bedacht hadden, wel te realiseren is. We hadden geluk, alles kon, en hij had nog wat handige tips, bijvoorbeeld over het plaatsen van de koppeling tussen het koperen en het flexibele gedeelte van  de gasleiding. Hij had nog een goed advies: wacht niet met naar Toulouse afreizen tot je de bevestiging van het bedrijf binnen hebt, maar ga gewoon als je de uitwerking van het pré-visite verslag hebt; als je die ontvangen hebt, dan weet je zeker dat Ikea zelf alles ook binnen heeft. Dus, Hepi en Hepi gingen op stap.
Een hele excursie, want het  tweeënhalf uur rijden naar Toulouse. Ter plaatse bleek alles te kloppen, zoals Christophe had verteld, alleen, klein detail, meerdere producten die wij hadden uitgezocht, ik noem een gasstel en een microwave, bleken ineens tijdelijk of forever niet meer leverbaar te zijn. Dus moesten we ter plekke een nieuwe uitzoeken. Vooral jammer van ons gasstel, want er was geen vergelijkbaar model beschikbaar. Voorts waren de afzuigkap en de microwave niet op voorraad in het bezorgingsdepot, maar alleen in het depot van de winkel , dus die moesten we zelf meenemen naar Saint-Pomon. Wij dachten slim te zijn, en gingen gelijk nog even een bed uit te kiezen, zodat het met dezelfde zending mee kon komen. Dat klopte inderdaad, maar we kwamen daarmee wel boven een bepaald bedrag uit, zodat de transportkosten hoger zouden worden. Dat verbaasde ons, bij ons is het toch zo dat, hoe meer je bestelt, des te goedkoper  het transport wordt. Bienvenue en France. Maar, de verkoper had een oplossing; neem de matrassen alvast zelf mee, dan blijf je onder het bedrag, en kan de rest voor dezelfde prijs mee.

Opgetogen over dit advies huppelden we met ons chequeboek naar de kassa, waar ons een nieuw drama wachtte. Boven de 500 euro moet je twee identiteitsbewijzen overleggen als je met cheque betaalt. En je raadt het al, dat waren we vergeten. We hadden het kunnen weten, want toen wij in juli onze auto kochten had Nico, van Nicoauto (Fransen zijn zo grappig) ons het heel duidelijk gezegd: geen twee identiteitsbewijzen, geen auto! Alles per carte banquaire betalen mag ook al niet, want dan kom je boven je maximale maandbedrag uit. Weer een duidelijk geval van bienvenue en France! We konden smeken en bidden tot we purper zagen, het mocht niet baten. Ineens bedacht ik dat Tjitze misschien wel een foto van onze paspoorten op de telefoon had staan, maar dat was niet zo. Maar hij herinnerde zich wel dat hij ze op Internet had. Dus, hij naar buiten hollen voor Internetverbinding, want die is er natuurlijk weer niet bij de kassa van zo'n wereldbedrijf, en inderdaad, hij had een foto van mijn nieuwe paspoort, Yahoo! Na tien minuten intercollegiaal overleg tussen de verschillende kassières,  en een telefoontje met weet ik wat voor autoriteit kregen we een "go"!  We mochten betalen, jippie wat leuk!

 

We waren reuze opgelucht, want het vooruitzicht nog een keer vijf uur in de auto te zitten, en daarna natuurlijk weer geconfronteerd geworden met nieuwe délais, verschuiving van leveringsdata en wat al niet meer, was nou niet bepaald iets waar we op zaten te wachten. We moeten namelijk door door door!

Tjitze heeft er een dagtaak aan om iedereen aan te sturen en ervoor te zorgen dat niet iedereen zich overal mee bemoeit, en ik schuur en schilder tot de blaren op mijn handen staan. Maar, het wordt allemaal steeds mooier hoor! Beneden moet het schilderwerk afgemaakt worden, daarna moeten de vloeren geschuurd worden en in de boenwas gezet, of iets dergelijks en daarna verplaatst het hele circus zich naar boven. 

Gelukkig wonen we midden in de natuur en kunnen we nu tussen te regenbuien door onze dagelijkse wandeling maken. En dan zie je ook weer hoe krachtig de natuur is. Door al de regen is veel land overstroomd, de hele streek rond de Dordogne, en op de gekste plaatsen ontstaan opeens complete vijvers hetgeen ook weer prachtige plaatjes geeft.

2018 en France!

Het is begonnen, ons nieuwe jaar in Frankrijk. Dus, het antwoord op de vraag waarmee we begonnen: Gaat het dan toch gebeuren? Kunnen we nu volmondig met JA beantwoorden. Vanaf 1 januari 2018 zijn wij nu officieel inwoner van Frankrijk.


Voordat we na een oudjaarsfeestje bij onze nieuwe vrienden gingen, hebben we eens op een rijtje gezet hoe 2017 voor ons verlopen is. Het duizelde ons!


Wat voorafging: herfst 2016, samen met Marieke op huizenjacht. Onze makelaar Martin Smulders laat ons drie huizen zien. De uitkomst was: het is te vroeg. Ik (GJ) wil nog niet stoppen met werken, we wachten tot ik 63 ben.


Toen kwam 2017. Let op:


12 februari: we gaan toch maar naar de emigratiebeurs, en selecteren van tevoren een paar huizen, waar Léovil vooralsnog niet bij staat. Onze makelaar Martin is er ook, en hij wijst ons er bij die gelegenheid op dat Léovil voldoet aan al onze eisen.


27 februari - 3 maart. Tjitze gaat met Adrianne naar Saint-Pompon. Ze bezoeken drie huizen, waaronder Léovil. Ik krijg foto's te zien via de whatsapp, en we overleggen volop. Ik moet het huis zeker ook gaan bekijken.


8 maart. Ons huis aan de Molenbeekstraat wordt getaxeerd.


11 maart. Het huis wordt te koop gezet.


15 maart. Het huis is verkocht aan een jong stel.


31 maart - 3 april. Tjitze en ik gaan naar de Dordogne, voor de buitenwereld op huwelijksreis, in werkelijkheid om samen Léovil te bezichtigen en eventueel een bod te doen.


1 april. We bezichtigen Leovil en ontmoeten de eigenaar Paul. Na overleg onder de lunch bij het lokale restaurant Envie des Mets, brengen we een bod uit. Geheel tegen de verwachtingen in, belt Martin ons aan het begin van de avond op, met het bericht dat ons bod is geaccepteerd.


4 april. Ik treed in het huwelijk met Tjitze.


15 april Tjitze dient zijn ontslag in bij het St Antonius Ziekenhuis.


8 - 10 mei. Onze inboedel wordt ingepakt en opgeslagen bij de verhuizer. Ik ben op dat moment op excursie in Rome. Als ik terugkom, heeft Tjitze onze laatste spullen verhuisd naar Bilthoven, waar we mogen wonen in het tuinhuis van mijn zus.


19 mei. Overdracht van ons huis aan de gelukkige nieuwe eigenaren.


15 juni. Tjitze neemt afscheid van zijn werk.


9 juli. we vertrekken naar de Dordogne met Tjitze's ouders, voor eerst twee weken vakantie in Le Dantou.


19 juli. We tekenen de overdracht van ons nieuwe huis, bij de notaris, en brengen de eerste nacht samen door in ons nieuwe huis.


17 augustus. Ik vlieg met Tjitze's ouders terug naar Nederland. Tjitze blijft in Saint Pompon om de verbouwing op te starten.


1 oktober ik dien mijn ontslag in bij De Breul


20 december. Ik neem afscheid van De Breul, na 32 jaar.

26 december. Tjitze en ik vertrekken samen naar Saint Pompon.


Het was me het jaartje wel!


Er is deze week van het nieuwe jaar heel veel gebeurd. De suitekamer is in de basis klaar.  Het ziet er geweldig uit allemaal.

Intussen is er heel hard gewerkt aan de grote woonkamer annex keuken, en aan onze toekomstige slaapkamer. Alle muren zijn gegipst, en de woonkamer ook alweer geschuurd, dus eind volgende week kunnen we waarschijnlijk beginnen met schilderen.

En dan was het vrijdag eindelijk zo ver : de verwarming in onze slaapkamer werkt! Een verademing. De VMC (mechanische ventilatie) is aangesloten en hij werkt, dat is ook een zorg minder.

Vanmiddag waren we aanwezig bij de nieuwjaarswensen door burgemeester Thomas, met cider en de traditionele Galette des Rois, vanwege driekoningen. Volgende week gaan we weer full speed er tegenaan.