De spanning stijgt!

Want morgen is het zo ver: de verhuiswagen komt met onze tachtig kuub aan spullen! De chauffeurs zijn zondagavond gaan rijden, en zullen nu al in Frankijk zijn. Vanavond komen ze aan in de regio en morgenochtend om acht uur staan ze hier op de stoep. Inmiddels is hier, net als in Nederland, een winterse kou komen opzetten. Het vriest elke nacht. Wij hebben nu de stille hoop gevat dat de grond op het veld naast ons zo hard is geworden dat de verhuiswagen er overheen kan rijden zonder in de modder weg te zakken Dat zou heel wat tijd en moeite schelen. Onze deadline -  27 februari alles klaar - , hebben we bij lange na niet gehaald, maar dat geeft niet, er is toch heel erg veel gebeurd. De badkamers boven zijn nu allemaal getegeld en zien er goed uit. Kijk even naar de foto's van badkamer 1, voor en na!

We liepen wat extra vertraging op doordat onze hulptroepen deels geveld werden door de griep. Inmiddels is iedereen weer op de been, en de benedenverdieping is helemaal klaar, met uitzondering van een paar elektriciteit gerelateerde zaken en een kit rand in onze privé badkamer.


Tjitze heeft de vloer van de hal in de lijnolie gezet, zodat die er nu schitterend uitziet , Gerrit Jan heeft zich op de plinten en kozijnen in het hele huis gestort, en ze na het nodige schuur- en afstofwerk allemaal in de grondverf gezet.

Langzamerhand gaat het verhaal rond dat we op het punt staan om in business te gaan, en ook dat het hier allemaal erg mooi is geworden. We zijn al een paar keer benaderd door mensen uit de omgeving die vroegen of ze onze gegevens mochten doorgeven aan hun cliënten voor cursussen etcetera.


De winter in de Dordogne valt ons niet tegen. Zolang het maar niet al teveel regent is het hier nog steeds mooi. De bomen hier zijn allemaal bedekt met mos, wat,  als de winterzon ze beschijnt een sprookjesachtig gezicht oplevert. Gisteren hebben we een schitterende wandeling gemaakt, onder een stralend blauwe hemel, en bij een aangename temperatuur.

Vandaag beginnen we aan de pre-verhuizing, kasten verslepen, en de suitekamer voor een deel ontruimen. Het is nu negen uur, en het vriest nog drie graden, en wederom een zonnige winterdag.

De eindstreep komt in zicht.....

....of de beginstreep natuurlijk, het is maar hoe je het bekijkt. Einde van het Chantier, begin van ons bedrijf.
Vorige week stond in het teken van een bliksembezoek aan Nederland. De directe aan leiding was het feit dat Gerrit Jan nog één abonnementsvoorstelling had staan bij de Stopera: Tristan und Isolde. We hadden ontdekt dat er alleen op dinsdag vluchten zijn momenteel, dus, aangezien we nu toch met onze Franse auto het land uit mogen, besloten we met de auto te gaan. Bovendien zouden we Gerrit Jan zijn zus Marieke dan kunnen verlossen van de laatste dozen en koffers die nog bij haar waren achtergebleven.
Het zou donderdag worden, en vervolgens woensdag. Inmiddels kwamen de weerberichten met verontrustend nieuws: hevige sneeuwval rond Parijs, ijzel, vorst! Dat feest zou in de nacht van dinsdag op woensdag beginnen. Daarom vertrokken we dan maar op dinsdagmiddag, in de hoop dat we alles zouden ontlopen. IJdele hoop want de eerste sneeuwvlokken dwarrelden  naar beneden toen we Limoges amper voorbij waren. De temperatuur lag ook al rond het vriespunt, dus enige stress deed zich voelen. Vanaf Orléans begon het serieus te sneeuwen en toen we de Yvelines in reden begon de chaos. We reden langs muren van vrachtwagens die het Ile de France niet meer in mochten, en die op de linker twee rijstroken van de autoroute werden stilgezet. We benijdden de chauffeurs niet. Rond Parijs was het echt vreselijk. We kwamen daar overigens pas om 21.30 aan, tweeënhalf uur later dan gepland. In ganzenpas glibberden we over de périphérique. Wat een uitkomst dat onze voiture was uitgerust met een anti-slipsysteem, anders waren we vast en zeker in de vangrail beland.


Het vervelende is namelijk dat de périphérique rond Parijs stijgt en daalt, en vooral de dalende stukken waren erg gevaarlijk. Pas na Arras reden we het sneeuwgebied uit, en konden we vlot doorrijden naar Bilthoven waar we aankwamen on half vier! Marieke had ons bedje al opgemaakt, dat was heel erg fijn.


Tijdens ons verblijf deden we boodschappen en bezochten we vrienden en familie. Gerrit Jan had een borrel met collega's van de Breul geïmproviseerd,  Tjitze bezocht zijn ouders in Friesland, plus Adrianne en Wiep die over was uit de USA.
Aan het einde van Tristan und Isolde, samen met Lex en Sylvia naar toe was, vroeg Lex of de uitvoering de reis waard was geweest. Die vraag kon Gerrit Jan met een volmondig ja beantwoorden.


De terugreis was logistiek een interessante operatie, want naast een enorme hoeveelheid stukken pijp voor de houtkachel, die inmiddels meedingt naar de plek van hoogste kostenpost van het hele huis, zat ook broer en zwager Klaas in onze bagage. Maar, het kwam allemaal goed; in onze Twingo was dat nooit gelukt natuurlijk.

Het weer was prima, en nu deden we de tocht in 11,5 uren in plaats van de veertien uren van de heenweg. In Léovil had men niet stilgezeten tijdens onze trip:   op de bovenverdieping was hard gewerkt aan de wanden en de badkamers. De vloer van rampenbadkamer bij kamer 1 was dicht! Wat een opluchting! Inmiddels was badkamer 2 deels getegeld, een groot deel van de verdwenen muren waren weer opgebouwd en ook op het gebied van de elektriciteit waren er goede vorderingen gemaakt.
Vanaf maandag hebben wij de handen ook weer flink uit de mouwen gestoken. Geweldig dat Klaas er was! Hij heeft er onder andere voor gezorgd dat er plinten op de hele eerste etage geplaatst zijn, voorwaar een enorme klus!

La France administrative liet uiteraard ook van zich horen: we zijn inmiddels verzekerd voor zorg en hebben daar voorlopig de papieren voor ontvangen, in afwachting van onze Carte Vitale.  Tjitze is dus geaccepteerd als "Ayant droit", en dat is heel fijn want we hadden begrepen dat het soms maanden duurt voordat soortgelijke dingen geregeld zijn. Nu konden we gelijk weer een afspraak maken met Margarita, onze conseillère bij de bank, want in Frankrijk moet je naast je verzekering altijd een Mutuelle nemen, dat is de aanvullende verzekering. Heb je die niet, dan moet je bijna alles uit eigen zak betalen! Interessant om te weten: je hebt de mutuelle ook nodig om je te verzekeren voor ongevallen in Zwitserland. Dat land valt namelijk buiten alle Europese regelingen, heb je dus geen mutuelle en je moet in Zwitserland bijvoorbeeld naar het ziekenhuis, dan moet je alles zelf betalen! Bienvenue en France! Het goede nieuws is, dat verzekeringen in Frankrijk minder duur zijn dan in Nederland.


Tjitze heeft de sloten vervangen c.q. gerepareerd, ook weer iets dat van de lijst af kan. Raar maar waar, nog tien dagen en dan slapen we weer in ons eigen bed! Op 27 februari komt de verhuiswagen. We mogen nu wel zeggen dat we onze spullen  toch wel erg missen! Vooral mist Gerrit Jan zijn boeken en zijn muziek. Tien maanden is lang hoor!

Voor die bewuste datum moet er nog heel veel gebeuren. Het wordt spannend, want er heerst hier een griepepidemie en onze hulptroepen zijn daardoor wat uitgedund. Daarom gaan we vanmiddag zelf ook weer de ladders op!  Zelfs in onze primitieve keuken wordt er heerlijk gekokt hier, vooral door Tjitze. Gerrit Jan maakt choucroute, en experimenteer lustig met Riz au lait, in allerlei varianten. Zijn  nieuwste ontdekking is Riz au lait met een saus van karamel, room en zoute boter! Délicieux!

Badkamerperikelen en vandaag een jaar bloggen

Vandaag is het alweer 1 jaar geleden dat we begonnen zijn met het schrijven van deze blog.


Waar waren we ook alweer gebleven? Oh ja, de keukenperikelen waren de hoofdschotel van de vorige aflevering. De afgelopen twee weken waren het badkamerperikelen. We hebben wel ontdekt dat de badkamer een pittig onderdeel kan vormen bij een renovatie, en al helemaal als je er vijf hebt! (Luxeprobleem si jamais en fût) Elke badkamer heeft wel een eigen probleem. In onze nagelnieuwe suite was het a - kwade dampen uit het doucheputje en b - een lekkende douchebak. b is inmiddels  opgelost; geweldig hoor hoe dat gaat: zo'n deskundige kijkt er even peinzend naar, en zegt dan : "Kijk, de onderste rij tegels is van kleur veranderd." Dat betekende voor ons vooral goed nieuws. We waren namelijk bang dat de kraan achter de tegels lekte, en dat de boel weer open moest. Maar die tegels wezen op een probleem op het niveau van de kitlaag. Snel op te lossen, en het zit nu weer snor, vooralsnog geen lek meer. Gewoon veel gewicht op de douchebak leggen, zodat hij zo laag mogelijk komt, en dan flexibele kit eronder.

Wat leren wij hiervan: het is erg nuttig om een ruimte die je gaat verhuren ook zelf even te bewonen; beter dat wij eventuele mankementen zelf ontdekken, dan onze toekomstige gasten.

Badkamer twee: hier moesten de tegels wel helemaal uit, zie daarvoor videoblog. Badkamer drie : vloerbalken moesten vernieuwd worden, en badkamer vier, last but not least, vloer verrot, en toen we die verwijderd hadden, bleek dat de zijmuur in het luchtledige zweefde, boven het prachtige sierplafond van de hal, het pronkstuk van Léovil. Op de foto rechts te zien. De steunbalken waarop de badkamervloer rustte waren doorgezaagd voor de waterleiding en zeer onvakkundig hersteld, daar moesten dus nieuwe voor komen, plus extra exemplaren voor meer steun. Pikant detail: die balken zweven net boven de latjes waar dat plafond aan hangt, deels te zien op de foto rechts van de rode (verrotte) plankjes. Dus, maak een misstap, of laat bijvoorbeeld een hamer vallen en daar gaat je plafond. De reparatiewerkzaamheden zijn een fraai staaltje van suspense. Wordt vervolgd!

Dan het goede nieuws. De keuken annex woonkamer van ons privé vertrek en de bijbehorende slaapkamer zijn bijna klaar, dus hebben Tjitze en ik ons op de vloeren gestort. Schuren - machinaal en met de hand - , en daarna tinctuur aanbrengen, gevolgd door boenwas. Het spannendste was het woonvertrek, want daar lagen twee verschillende soorten hout, nieuwe kastanje en oud eiken. Dat moest één kleur worden, en het is ons gelukt met een product dat Brou de Noix heet, prachtige donkere notenkleur.

Voor de waslaag konden we gebruik maken van het enige nog werkende apparaat dat de vorige eigenaar had achtergelaten: de boenmachine. Loodzwaar apparaat, maar na enige oefening is het toch hanteerbaar gebleken en scheelt het ons veel tijd en rugpijn.

 

Inmiddels roept de tuin ook om aandacht Het is hartje winter, dus bepaalde struiken en heesters moeten nu gesnoeid worden, voordat de sappen weer gaan stromen. Daarom heeft Tjitze de struiken aan de zijkant aangepakt, en heb ik de druiven geattaqueerd. Een behulpzame bezoeker had me zo ongeveer verteld hoe het moest, dus vooruit met de geit. Ze zien er in elk geval weer fatsoenlijk uit. Of ik het goed heb gedaan zal blijken als de ranken weer gaan uitlopen, of niet natuurlijk.

We koken nog altijd op twee pitjes, en soms halen we de oven erbij, die vanwege ruimtegebrek, in de schuur staat opgeslagen. Af en toe bak ik een cake en zelfs met deze bescheiden middelen kan ik één van mijn favoriete toetjes  maken : Riz au lait. Heb een goede truc geleerd via één van mijn internetadresjes. Tjitze maakt elke dag heerlijk eten, en  ik heb vorig weekend mijn eerste Franse choucroute gemaakt. Weer wat geleerd: als je verse zuurkool wil kopen in Frankrijk, dan moet je in Frankrijk naar de slager, en niet naar de groenteboer. Je hoeft eigenlijk niet veel zelf te bedenken, want je krijgt een keur aan geschikte vleeswaren bijgeleverd. Intussen heb ik ook (vegetariërs even niet verder lezen) een hartige taart met bloedworst, appel en ui gemaakt. Ik had het in een restaurant, waar we vorige week met onze vrienden Maarten en Laura gegeten hebben, als voorgerecht gekozen, en vervolgens thuis nagemaakt. Aanrader, voor de liefhebbers.

Intussen hebben we ook een "proefhondje" in huis gehad. Althans, dat denkt haar baasje, want die vindt twee honden wel veel, dus de jongste, Bella genaamd, zou hij wel aan ons kwijt willen. De verleiding is groot, want het is echt een schatje, een zwarte labrador van één jaar oud, maar voorlopig hebben we echt te veel aan ons hoofd voor een kind erbij.

Wij maken ons op voor een paar koude dagen, en woensdag reizen we per auto naar Nederland, waar ook vorst verwacht wordt, zoals we zagen. We moeten nog wat spullen ophalen in Bilthoven, maar de oorspronkelijke reden was dat ik nog een abonnementsvoorstelling had bij de opera: Tristan und Isolde. Ja ja, afkicken gaat in fases. We kijken vooruit naar drie pittige weken, het tempo moet erin blijven want , badkamerdrama's of niet, op 27 februari staat de verhuiswagen voor de deur, en dan moet er van elk van de tachtig kuub een plekje zijn!