Voor het echie....

   

Ja het wordt nu wel heel echt. Het compromis de vente is inmiddels ook door Paul ondertekend, en we hebben de aanbetaling gestort. Wij zijn druk met de voorbereidingen van de eerste verhuizing, naar Bilthoven. Spullen selecteren voor ons verblijf daar. Laden opruimen, overtollige cd's, boeken en platen naar de kringloop, van dat soort dingen allemaal. Volgens Martin, moeten we nu gewoon rustig achterover gaan zitten en wachten. Dat gaan we dan maar doen!

 Vandaag was Tjitze jarig, select gezelschap over de vloer, heerlijke taart besteld en toen even snel uit de losse pols een lunch voor 8 personen gemaakt

Onder andere tortilla, ideetje van Wil. Dat was een hele goede oefening voor onze b&b straks, het verliep prima, die houden we er zeker in!

Le Compromis de Vente etcétéra etcétéra

Voorlopig…..

Hebben we het koopcontract getekend. Het compromis de vente, Frans voor “voorlopig koopcontract” kregen we deze week toegestuurd. 21 pagina’s, in moeilijk juridisch Frans. Moest worden gelezen, en per pagina van onze paraaf worden voorzien. Dat was een flinke kluif, zelfs voor een docent Frans! Tjitze moest vrijdag vertrekken voor een congres, dus we sloegen samen aan het lezen. Aan het einde van de middag, besloten we Martin te bellen, om te vragen of we het ondertekenen tot 25 april konden uitstellen. Maar, dat kon niet! Dus moesten we stante pede de bespreking doen, in 20 minuten, in plaats van in een uur. We kwamen er wel uit samen, maar het was toch even stressen. Enfin, Tjitze heeft alles ondertekend en geparafeerd, en toen  kon ik hem uitzwaaien. Daarna ben ik bij vriend Arjan langsgegaan om alles te laten scannen, want we moesten niet alleen het origineel aangetekend opsturen, maar ook nog een digitale versie. Arjan heeft goed geholpen, dat was heel fijn. Zaterdagochtend kon alles op de post, en op de mail. Nu moeten we allen maar afwachten. Waarschijnlijk kan verkoper Paul aanstaande woensdag ondertekenen,  en daarna  komt alles weer hierheen, vanaf dat moment hebben wij tien dagen bedenktijd, dan kunnen we er dus nog vanaf. Niet dat we dat willen of zo, want de Frankrijkkoorts begint hier goed toe te slaan. Er schijnen al gegadigden te zijn voor Franse les van mij, dat hoorden we van Ineke, dat is leuk, dan kan ik meteen aan de slag!

                In de week ervoor hebben we flink ingeslagen voor onze b&b; beddengoed, badlinnen, bedden, tuinmeubels, noem maar op, uren rondgelopen en alles is nu in kannen en kruiken, kan zo de opslag in! Dat zijn leuke dingen om te doen. Als Tjitze terug is, hebben we nog krap twee weken voor de verhuizing! Dat is nog steeds moeilijk te bevatten! Op naar de volgende stap, het voorbereiden van de verhuizing!

Le mariage pour tous

Een dag om nooit te vergeten, dinsdag 4 april 2017. Onze trouwdag.  Een zonnig dag. Samen met ouders en de twee getuigen, vertrokken wij naar het gemeentehuis van de Bilt, waar wij om 11 uur zijn getrouwd, na een kleine ceremonie. Gerrit Jan zijn broer Tjeerd, was de fotograaf.

Hierna hadden we koffie met gebak en een lunch geregeld, bij de Biltsche Hoek. Niets vermoedend liepen wij naar de ingang van het hotel. Als eerste kwam ik met mem door de deur en ik dacht, wat staan daar toch veel mensen. 

Ineens…….. SURPRISE!  Wij stonden beide helemaal aan de grond genageld. Onze familie stond daar met neven en nichten. Dit hadden we niet verwacht, zo’n grote verrassing. Een goed bewaard geheim want echt we hadden geen idee.

Bijgekomen van de eerste emotie, konden we aan de koffie met gebak. Het werd een geweldige middag, met mooie toespraken, en grootse cadeaus. We zijn allebei zo blij dat mem en Marieke allebei het idee hadden opgevat, dat de familie er echt bij moest zijn.

En ondertussen dendert de trein voort. Donderdag kwam de verhuizer, die alles nog eens heeft doorgenomen met ons, en ons diverse adviezen heeft gegeven. ’s Avonds kwamen de nieuwe bewoners nog even kijken, om dingen op te meten, en nog wat vragen te stellen. Ze hadden maar een half uurtje de tijd gehad, tijdens de bezichtiging, dus zoals de toekomstige vrouw des huizes al zei: “Als je een jurkje van 100 euro koopt, dan doe je daar meestal langer over!” Er is ook goed contact met huize Léovil en met Martin, en zoals het er nu uitziet, kan inderdaad al in juli overdracht plaatsvinden.

Oh ja, Gerrit Jan heeft ook nog geëxperimenteerd met de crêpes-plaat. Best nog even lastig hoor, het was best smakelijk, maar er moet nog wel flink geoefend worden, vooral met het deegharkje!

Nog een krappe maand, en dan wonen we hier niet meer! Het begint heel langzaam tot ons door te dringen!

Léovil : Le weekend W Le jour J Le samedi S

                31 maart 2017, het weekend waar we al weken naar uit hadden gekeken ! En het werd nog veel enerverender dan we gedacht hadden! We hadden een voorspoedige reis naar Bergérac, en we zoefden vlot naar Daglan, in dezelfde auto die Tjitze in februari met Adrianne had gehuurd, een luxe Peugeot 3008! 

De dame van AVIS herkende Tjitze meteen, en ze was één en al behulpzaamheid. In Daglan zaten we in een Chambre d’Hôtes,  genaamd La Maion. Keurige chambre d’hôtes, we zaten er alleen, dus we hadden ook de enorme living voor onszelf. Minpuntje: nauwelijks wifi, en hele oude, doorgezakte fauteuils. Daar stond dan weer een geweldig ontbijt tegenover, met confitures maison.

                 ’s Avonds gaan eten in Le Petit Paris, het beste restaurant van Daglan, voor de streek aan de prijs, maar voortreffelijk eten, en gezellige bediening.

Le Samedi S; wat verwachtten we eigenlijk?  Ten eerste moest ik het huis in me op gaan nemen. Het was een groot voordeel, dat ik dankzij Tjitze’s eerdere bezoek al heel veel foto’s had gezien. Daardoor werd ik niet volledig overdonderd door de overvloed aan zooi in het huis, ik wist wat me te wachten stond. Eigenaar Paul ontving ons, met zijn hondjes,  en met Ineke, de vrouw die hem helpt in het huishouden en met de verhuur. De makelaar Martin was er ook al. Na een kort gesprekje begon de rondleiding. We zijn zo’n twee uren bezig geweest. Uiteindelijk kwam Ineke’s man, Evert, die al sinds jaar en dag klust in het huis, er ook bij. We kwamen er achter dat het huis eigenlijk in behoorlijk goede staat is; er moet geverfd worden, één van de badkamers moet worden opgeknapt, en er is wat reparatiewerk aan de goten nodig. Allemaal te overzien dus. Ineke liet mij de tuin zien, met fruitbomen (Appel, Perzik, Pruim, Kweepeer, Vijg), en daarna het zwembad. Helemaal “Au norme”.

Ik was eigenlijk vrij snel om. Ik vind het een ongelooflijk gezellig huis, het past helemaal bij ons, qua sfeer, en er  is ontzettend veel van te maken. 

Tjitze en ik gingen eerst even een wandelingetje doen, en samen lunchen, om even bij te komen en onder vier ogen te overleggen. We mochten van Paul ook diezelfde middag nog even samen terugkomen. We lunchten in “Envie de Mets”, een heel leuke restaurantje (ook te koop, overigens) waar we lekker gegeten hebben. Om 14.00 kwam Martin er bij zitten aan hem hebben we ons openingsbod voorgelegd. Het plan de campagne werd : openingsbod net niet te weinig maar ook niet teveel. De verwachting was, dat het mogelijk moeilijk zou vallen bij Paul, dan twee weken met rust zouden laten, zodat hij na kon  denken, en er met deze en gene over kon praten. 

Wij gingen samen weer richting Léovil. Paul ontving ons opnieuw alleraardigst. We mochten rondkijken zoveel we wilden. Toen we weer beneden waren, voegde hij zich bij ons, en begon te vertellen over het huis en over zijn leven. Zo kwamen we erachter dat het terrein ter linkerzijde van het huis historische grond is, dat betekent dat de gemeente het niet mag verkopen, en dat er niet op gebouwd mag worden. De reden daarachter is, dat dit ooit de befaamde veemarkt van Saint-Pompon was, tot in de negentiende eeuw of zo. Er is dus zelfs nog een “Pont Bascule” te zien, waarop de koeien gewogen werden. 

Martin zou na vijven langsgaan om ons bod uit te brengen. Wij verwachtten nu dat de onderhandelingen niet zo vlot zouden lopen. 

Wij gingen weer enigszins gespannen naar onze chambre d’hôte. Wijntje drinken, wat lezen en omhangen. Al  rond zeven uur belde Martin. We hielden het niet meer natuurlijk. En wat was het nieuws? Paul kwam met zijn tegenbod. Wij hoefden geen seconde na te denken! Deal!  « L’Affaire est dans le sac » 

We wisten niet hoe we het hadden. Zingen dansen en tranen vergieten natuurlijk. Onze familie en intimi gebeld, en toen op naar Le Petit Paris, vieren met Champagne. La Patronne was meteen enthousiast, en ze zei dat we zeker visitekaartjes bij haar moesten afgeven, want zij had altijd wel gasten die op zoek waren naar een leuk onderkomen. Weer heerlijk gegeten en gedronken, gevolgd door een onrustige nacht.

De volgende ochtend gingen we naar Martin’s kantoor in Cazals, waar hij ons ontving met zijn zakenpartner Laura. We kregen uitleg over het vervolg. Wij zijn daarna gaan lunchen in Domme, waar ik ook vast even een paar boeken over de Dordogne heb gekocht. En verder hebben we de dag al brainstormend over onze plannen doorgebracht. Nog meer vrienden opgebeld met het geweldige nieuws, thuis geborreld, en gegeten bij café La Fleur. Alle andere restaurants waren dicht op zondag.

Na een laatste, wederom copieus ontbijt, de auto gepakt naar Bergerac. Het was zeer mistig, waardoor we twee uur vertraging opliepen, maar om 15.00 waren we weer terug aan de Molenbeekstraat. En morgen………………   gaan we trouwen!  “Le mariage pour tous!”

                          Het is nog zo onwerkelijk allemaal, het gaat dus echt gebeuren nu!