31
maart 2017, het weekend waar we al weken naar uit hadden gekeken ! En het
werd nog veel enerverender dan we gedacht hadden! We hadden een voorspoedige
reis naar Bergérac, en we zoefden vlot naar Daglan, in dezelfde auto die Tjitze
in februari met Adrianne had gehuurd, een luxe Peugeot 3008!
De dame van AVIS herkende Tjitze meteen, en ze was één en al
behulpzaamheid. In Daglan zaten we in een Chambre d’Hôtes, genaamd La Maion. Keurige chambre d’hôtes, we
zaten er alleen, dus we hadden ook de enorme living voor onszelf. Minpuntje: nauwelijks
wifi, en hele oude, doorgezakte fauteuils. Daar stond dan weer een geweldig
ontbijt tegenover, met confitures maison.
’s Avonds gaan eten in Le Petit Paris, het
beste restaurant van Daglan, voor de streek aan de prijs, maar voortreffelijk
eten, en gezellige bediening.
Le Samedi S; wat verwachtten we
eigenlijk? Ten eerste moest ik het huis
in me op gaan nemen. Het was een groot voordeel, dat ik dankzij Tjitze’s eerdere
bezoek al heel veel foto’s had gezien. Daardoor werd ik niet volledig
overdonderd door de overvloed aan zooi in het huis, ik wist wat me te wachten
stond. Eigenaar Paul ontving ons, met zijn hondjes, en met Ineke, de vrouw die hem helpt in het huishouden
en met de verhuur. De makelaar Martin was er ook al. Na een kort gesprekje
begon de rondleiding. We zijn zo’n twee uren bezig geweest. Uiteindelijk kwam
Ineke’s man, Evert, die al sinds jaar en dag klust in het huis, er ook bij. We
kwamen er achter dat het huis eigenlijk in behoorlijk goede staat is; er moet geverfd
worden, één van de badkamers moet worden opgeknapt, en er is wat reparatiewerk
aan de goten nodig. Allemaal te overzien dus. Ineke liet mij de tuin zien, met
fruitbomen (Appel, Perzik, Pruim, Kweepeer, Vijg), en daarna het zwembad. Helemaal
“Au norme”.
Ik was eigenlijk vrij snel om. Ik vind het een ongelooflijk
gezellig huis, het past helemaal bij ons, qua sfeer, en er is ontzettend veel van te maken.
Tjitze en ik gingen eerst even een wandelingetje doen, en
samen lunchen, om even bij te komen en onder vier ogen te overleggen. We
mochten van Paul ook diezelfde middag nog even samen terugkomen. We lunchten in
“Envie de Mets”, een heel leuke restaurantje (ook te koop, overigens) waar we
lekker gegeten hebben. Om 14.00 kwam Martin er bij zitten aan hem hebben we ons
openingsbod voorgelegd. Het plan de campagne werd : openingsbod net niet te
weinig maar ook niet teveel. De verwachting was, dat het mogelijk moeilijk zou
vallen bij Paul, dan twee weken met rust zouden laten, zodat hij na kon denken, en er met deze en gene over kon
praten.
Wij gingen samen weer
richting Léovil. Paul ontving ons opnieuw alleraardigst. We mochten rondkijken
zoveel we wilden. Toen we weer beneden waren, voegde hij zich bij ons, en begon
te vertellen over het huis en over zijn leven. Zo kwamen we erachter dat het
terrein ter linkerzijde van het huis historische grond is, dat betekent dat de
gemeente het niet mag verkopen, en dat er niet op gebouwd mag worden. De reden
daarachter is, dat dit ooit de befaamde veemarkt van Saint-Pompon was, tot in
de negentiende eeuw of zo. Er is dus zelfs nog een “Pont Bascule” te zien,
waarop de koeien gewogen werden.
Martin zou na vijven langsgaan om ons bod uit te brengen. Wij
verwachtten nu dat de onderhandelingen niet zo vlot zouden lopen.
Wij gingen weer enigszins gespannen naar onze chambre d’hôte.
Wijntje drinken, wat lezen en omhangen. Al
rond zeven uur belde Martin. We hielden het niet meer natuurlijk. En wat
was het nieuws? Paul kwam met zijn tegenbod. Wij hoefden geen seconde na te
denken! Deal! « L’Affaire est dans le sac »
We wisten niet hoe we het hadden. Zingen dansen en tranen
vergieten natuurlijk. Onze familie en intimi gebeld, en toen op naar Le Petit Paris,
vieren met Champagne. La Patronne was meteen enthousiast, en ze zei dat we
zeker visitekaartjes bij haar moesten afgeven, want zij had altijd wel gasten
die op zoek waren naar een leuk onderkomen. Weer heerlijk gegeten en gedronken,
gevolgd door een onrustige nacht.
De volgende ochtend gingen we naar Martin’s kantoor in
Cazals, waar hij ons ontving met zijn zakenpartner Laura. We kregen uitleg over
het vervolg. Wij zijn daarna gaan lunchen in Domme, waar ik ook vast even een
paar boeken over de Dordogne heb gekocht. En verder hebben we de dag al
brainstormend over onze plannen doorgebracht. Nog meer vrienden opgebeld met
het geweldige nieuws, thuis geborreld, en gegeten bij café La Fleur. Alle
andere restaurants waren dicht op zondag.
Na een laatste, wederom copieus ontbijt, de auto gepakt naar
Bergerac. Het was zeer mistig, waardoor we twee uur vertraging opliepen, maar
om 15.00 waren we weer terug aan de Molenbeekstraat. En morgen……………… gaan we trouwen! “Le mariage pour tous!”
Het is nog zo onwerkelijk allemaal, het gaat dus echt gebeuren nu!
