Ons werkzame leven....

Het was weer een hele drukke week wat betreft onze toekomstplannen. Het contract met de kopers van ons huis is nu door beide partijen getekend. Het wordt wat minder humaan allemaal: je ziet elkaar niet aan tafel bij de makelaar, maar de stukken worden opgestuurd, ondertekend en dan gaan ze naar de wederpartij. Maar goed, weer een stap. Dan gaan de drie werkdagen bedenktijd in, en donderdag is het huis dan heus verkocht. 

Wij gaan nu de verwerkingsfase in. Bij mij dringt het nog maar heel langzaam door dat we ons paleisje gaan verlaten. Ik krijg wel steeds meer zin om af te reizen naar de Dordogne, dat dan weer wel, maar dit is toch een hobbel die we moeten nemen. Fijn dat Marieke zo gastvrij is om haar broer en zwager op te nemen in haar huis! 

Tjitze heeft na een goed gesprek met zijn leidinggevende, zijn ontslag ingediend. Vanaf 1 juli aanstaande werkt hij niet meer in het ziekenhuis. Door allerlei verlofdagen op te nemen krijgt hij nog tot eind 2017 een deel van zijn salaris uitbetaald. Op mijn school ligt het wat anders; op een paar bevriende collega’s na, weet nog niemand van mijn aanstaande vertrek. Ik dien mijn ontslag pas na de zomervakantie in. Vooralsnog heb ik besloten door te werken tot 1 januari 2018. 

Afgelopen vrijdag en zaterdag heb ik mijn laatste nationale congres voor docenten Frans bijgewoond. Ik heb er weer van genoten. Ik liep er wel heel anders rond nu; want toepassingsmogelijkheden voor mijn lessen, dat wordt allemaal relatief natuurlijk. Vrijdagmiddag woonde ik een workshop bij over de landelijke “Dag van de Franse taal”. Dat wordt 9 november komend schooljaar. Ik ga proberen de collega’s warm te krijgen om dat op poten te zetten. Dan heb ik nog een doel voor mijn laatste semester.

Aan het slot van het congres, verscheen de schrijver/ filmregisseur Philippe Claudel voor een interview. Hij schreef onder andere Grijze Zielen, de kleindochter van Meneer Linh, en het Verslag van Brodeck. Fantastische schrijver en een genot om naar te luisteren. Hij is zelf lang leraar geweest op de middelbare school, en in een gevangenis. Mooie uitspraak van hem: “Zonder kennisoverdracht is er geen mensheid meer, zonder leraren is er geen mensheid.” Een zalfje voor mijn hart, in deze tijden waarin de mensen die (denken) alles beter (te) weten, weer druk bezig zijn om kennisoverdracht in een kwaad daglicht te stellen.

Wij kijken nu met spanning uit naar het komende weekend: op naar Saint-Pompon, waar ik het huis voor het eerst ga zien. We hoorden van Martin, onze makelaar, dat de eigenaar het ook allemaal heel spannend vindt.

Huis verkocht

We zijn er beiden nog een beetje beduusd van, maar ons huis is verkocht!  Vorige week zaterdag hebben we het bord  ‘te koop’’ op de voorgevel geplakt en zes dagen later was het al gebeurd. Op Funda hebben binnen 1 week 14.067 mensen ons huis bekeken.  We hebben in totaal zeven bezichtigingen gehad op woensdag.  Donderdag om 12 uur hebben we een bod geaccepteerd. 

Wij staan nu voor een logistieke uitdaging want 19 mei as is de sleuteloverdracht. Gelukkig kunnen we tot onze verhuizing naar Frankrijk in Bilthoven wonen bij  de zus van Gerrit Jan.

De komende week wordt de koopovereenkomst getekend en dan gaan nog de drie wettelijke dagen tellen. Mocht dit allemaal goed gaan dan is ons huis binnen twee weken verkocht. Wederom een WOW gevoel. 

Nu we zijn bijgekomen van de eerste schrik, wordt het tijd om te gaan plannen. We  hebben  een schema gemaakt met tijdsloten.  De eerste stap is het regelen van de verhuizing.  De Internationale verhuizer komt op 6 april onze inboedel opnemen.  Verder  zijn we een lijst aan het maken van  alles wat we moeten opzeggen en van instanties en personen aan wie we  een verhuisbericht moeten sturen.

We zijn  maar gestart met het sorteren van  boeken. Ik  kwam het boek  “Dromen Durven Doen” tegen van Ben Tiggelaar, gekregen van Sint en Piet op mijn werk.   

  

Hoe toepasselijk voor ons nu;  mouwen opstropen en onze dromen achterna!😏

Ons huis in de verkoop!

Ineens is het zover de taxateur staat op de stoep. Ben toch wat nerveus, stel de waarde van het huis toch lager is dan ik ingeschat had?  Tijdens de introductie krijg ik uitleg wat er gaat gebeuren. Alles wordt opgemeten, ik moet ons contract tekenen, ik krijg uitleg over de ‘te koop borden’ en na de opmeting, weet ik de getaxeerde waarde. Tijdens het gesprek wordt benadrukt dat het niet om de emotionele waarde van het huis gaat maar puur om de meters en de staat van onderhoud. Goed,ons ‘mooie huis’ is dus emotie.

De schuur, de tuin,  de woonkamer en de keuken, worden ingemeten. Dan volgt de eerste verdieping. De taxateur ziet de deuren en ik krijg het eerste compliment.  De badkamer, ook indrukwekkend volgens de taxateur. Ik begin inwendig te gniffelen en denk:  wacht maar totdat we op de tweede verdieping zijn. En ja hoor, we lopen de trap op naar de terraskamer en de taxateur wordt helemaal lyrisch over het dakterras. 

Terug aan de keukentafel wordt het oordeel geveld. Ik voel dat ik helemaal gespannen ben. Grafiekjes van eerder verkochte huizen uit de buurt worden erbij gepakt en de waardestijging van die huizen, als ze nu verkocht zouden worden, wordt berekend. Het woonoppervlakte wordt uitgerekend. Ik pak mijn berekening erbij en kwam op 144m2. Het is zelfs nog meer: 151 m2! Elke meter telt in Utrecht. Het energielabel A is ook van waarde, blijkt nu. Dat tikt lekker aan voor de waarde. En dan het moment: ik zit rechtop in mijn stoel, het voelt alsof je te horen krijgt of je wel of niet geüpgraded wordt naar first class….. 

Wow de getaxeerde prijs van het huis overtreft mijn verwachtingen. Ik kom weer enigszins in de relaxstand en probeer te luisteren naar de adviezen die de taxateur geeft ten aanzien van het in de markt zetten van het huis. Ik heb aantekeningen gemaakt waar ik later niets van terug kan lezen.

Nadat de taxateur vertrokken, app ik  gelijk het goede nieuws aan Gerrit Jan. En nu hangt het bord ‘Te Koop’. Vanochtend is ons huis op Funda geplaatst. We hebben binnen drie uren al vier bezichtigingsafspraken kunnen maken. Inmiddels hebben al 1200 mensen ons huis op Funda bekeken en doorgeklikt. 

Samen staan we naar het bord ‘Te Koop’ te kijken. Dit is het dan, de volgende stap in ons avontuur.

Let them eat cake! (Ceci n'est pas un quote de Marie-Antoinette)

En wat doe ik in de tussentijd, terwijl Tjitze druk is met het "echte" werk? Wel, ik denk na over wat we onze gasten allemaal voor kunnen gaan zetten, en tijdens mijn jaarlijkse verblijf in Parijs met vriendin Wil, schaf ik een crêpière aan.

Vanochtend heb ik Madeleines gemaakt, om te kijken of je dat 's ochtends voor het ontbijt voor elkaar krijgt, en om wat recepten uit te proberen. Ik heb de indruk dat dit typisch zo'n recept is waar je een "tour de main" voor machtig moet zien te worden. Resultaat: goed, kan beter. De volgende keer, bak ik ze iets korter, en ik voeg iets meer smaakjes toe. Het kan in een mum van tijd, dus dat is mooi. Ik blijf oefenen!  Dit was het recept van Reginald uit Nîmes.
Verder krijg ik leuke tips door gesprekken met vrienden en vriendinnen. Annie vertelde dat kennissen van haar, die ook een B&B hebben, voor de table d'hôte het volgende bedacht hebben: degene die zich het eerst inschrijft, mag de prijs per persoon voor het avondeten bepalen.
Verder heeft mijn zus al aangekondigd dat ze met haar leesclub een culturele week bij ons wil, die wij dan moeten organiseren. Thema 1 wordt uiteraard: Cyrano de Bergérac, een soirée over de historische schrijver Cyrano, eentje over de toneelversie van Rostand, en uiteraard de film.
Verder ga ik natuurlijk taallessen geven daar, aan expats die toch spijt hebben dat ze geen Frans hebben geleerd. Het begint te bruisen en te borrelen allemaal! 

Twee sporen

Gerrit Jan vertrok afgelopen zondag naar Parijs met vriendin Wil, en ik vloog, samen met vriendin Adrianne, op  maandag naar de Dordogne. In de winter vliegt Transavia twee keer per week op Bergerac. Op vrijdag en maandag. Het vliegtuig was deze keer afgeladen,  maar dat had natuurlijk te maken met de schoolvakantie. Ideale vlucht slechts 1 uur en 40 minuten en je staat op Franse bodem. We hebben de huurauto opgehaald, en daarna, op naar de Intermarché voor de eerste boodschappen.

De gîte waar wij verblijven deze trip

Via Monpazier reden we naar ons verblijf in Veyrignac. We hadden op  Airbnb een verbouwde schuur (gîte) geboekt in een klein gehucht La Vignasse, centraal gelegen voor onze plannen voor deze week.

Deze route was binnendoor en ging door……..Saint Pompont! Dus ja, hier moesten we even stoppen om het huis te bekijken wat voor donderdag op onze lijst stond. Villa Léovil. Nou een villa zeker. We waren onder de indruk van de ligging. Aan de rand van het dorp, ongeveer 3 minuten lopen en je bent bij de bakker. Snel wat foto’s gemaakt van de buitenkant.

De haard brandde al toen we rond 19 uur aankwamen en ook leuk dat er een soort welkomstpakket was. In een mandje een fles wijn, pak koffie, een stokbrood, een grote pot jam en geitenkaas in de koelkast. Aanvallen!

Het welkomstmandje

Dinsdag

Vroeg op. Het was steenkoud in de woonkamer. De houtkachel was uit dus dat werd even snel eten en wegwezen. Vandaag naar Mareuil om het eerste huis te bezichtigen. Mareuil ligt in het noorden van de Dordogne op  bijna drie uur rijden, nou ja…… dat hadden wij weer, het navigatiesysteem van de auto liet ons steeds over de smalle landweggetjes rijden. Dit kregen we te laat door, door al ons geklets. Gelukkig had ik een landkaart meegenomen. 

Om 12 uur hadden we voor de kerk van Mareuil afgesproken met Paul en zijn vrouw Petra. Zij wonen ongeveer 50 minuten ten oosten van Mareuil en zouden ons vandaag bijstaan. Paul is de broer van een goede vriend van mij. Stromende regen, de Dordogne op zijn onvoordeligst! . Gelukkig konden we meteen aan de lunch en tegelijkertijd de plannen doornemen. 

Om 14 uur met de makelaar Alain afgesproken. Het huis lag buiten Mareuil. Het zag er geweldig uit, zo aan de buitenkant. Blauwe luiken heerlijk. Van binnen viel het heel erg tegen. Maar goed, het terrein om het heen huis was groot, en zou geschikt kunnen zijn voor de safaritenten. Alleen, ja het zwembad ligt pal voor de mooie veranda. Het idee de hele dag de gasten in en uit het zwembad te zien komen hmmmm Adrianne ging dat even voor mij visualiseren en het besluit was genomen:  Dit wordt ‘em niet. Eigenlijk hadden we alle vier zo van:  verder kijken. Na een bakje troost afscheid genomen van Petre en Paul en op naar La Vignasse.

Woensdag

Om 7 uur op.  Koffie en snel wat eten want het verblijf was net een koelcel. De houtkachel was uitgegaan. Vandaag met makelaar Pieter op pad. Thema vandaag is een locatie vinden waar we safaritenten kunnen zetten. Eigenlijk volgen we een twee sporen tijdens deze zoektocht: of een Chambre d’hôtes als bron van inkomsten,  of safaritenten gaan exploiteren. 

In Ayen afgesproken met de makelaar. Een dikke anderhalf uur rijden. Net nog even tijd voor een kopje koffie. De regen viel met bakken naar beneden. Niet echt het meest ideale weer om de omgeving te bekijken.

Onverwachte wending: niet het huis bekeken wat op de lijst stond. Op advies van de makelaar naar Pompadour. Een klein landgoed van 2 hectare met een vijver. En hier zat zowaar een bestemming op dat je tenten mocht verhuren. En de vijver was ‘op norm’. Het huisje bestond uit twee delen. Een moderne aanbouw, heel licht door de grote schuifpui, en  een oud gedeelte met een "cantou". Een haard die zo breed is dat je er als het ware in kan zitten.

De cantou

Een slaapkamer op de zolder en dat was het. Heel klein, maar wel fijn overzichtelijk. Grote voordeel, je hebt veel privacy omdat de gasten in de tenten verblijven. En bij een chambre d’hôtes zitten de gasten in je huis. Ondanks de stromende regen een schitterende plek. Adrianne en ik waren helemaal onder de indruk. 

Tijdens de lunch in Pompadour hebben we de observatielijst, die ik gemaakt had,  om gerichter een object te kunnen bekijken, kritisch besproken. Conclusie, dit is een heel mooi object. Ideaal voor tenten.  Het huis zelf te klein, maar er ligt wel een vergunning voor uitbouw,  en de vraagprijs is voor ons gevoel wel heel hoog. 

Uitzicht vanuit de kamer op de vijver

Adrianne wilde graag een warme trui kopen dus op naar Sarlat.  We gingen rijden en op een gegeven moment zie ik het bord Tulle. Niet goed, verkeerde Sarlat ingetikt…..  Dat had ad Sarlat-la-Canéda moeten zijn. Dus ruim 100 km te ver gereden. Het was mistig en regenachtig dus  eigenlijk was  in de auto zitten,  niet eens zo heel erg. Wel mooie omgeving. Gelukkig werd het in Sarlat droog. Wat rond gelopen en terug naar de koelcel, zonder trui, dat dan wel weer.

Donderdag

Niet kunnen slapen van alle indrukken. Uren wakker gelegen. Om 11 uur afgesproken met de makelaar in Saint Pompont. Gelukkig maar 40 minuten rijden vanaf onze gîte. Paul en Petra had ik gevraagd of ze ons weer konden ondersteunen bij dit bezoek. En dat was maar goed ook! Wowfactor 10!  

De  villa is gebouwd in 1924, naar een ontwerp van  een Engelse architect . Het huis ligt aan de rand van een dorpje. Helemaal vrij. Prachtige tuin met zwembad achter in de tuin en geschikt als Chambre d’hôtes. De huidige eigenaar is een verzamelaar van kunst en hiermee was het huis afgeladen vol. Ik kon gewoon niet focussen om het huis goed op bouwstaat etc. te beoordelen. Ik kreeg wel heel veel informatie van de hulp van de eigenaar. Zij wist veel te vertellen over het dorp, het huis zelf en de mogelijkheden. 

Uitzicht op de tuin met zwembad in de verte

Gelukkig stonden mijn hulptroepen er anders,  in bleek later. Zij bekeken het huis met meer afstand en Adrianne werkte gewoon het observatielijstje af. Dit huis voelde heel goed bij alle vier. In Daglan tijdens de lunch kwamen we tot de conclusie dat dit misschien wel het huis is dat Gerrit Jan en ik zoeken. 

Adrianne en ik zijn hierna naar Lavaur gereden. Dit object hebben we in de herfstvakantie drie keer bezocht, een oude boerderij middenin het land. Een droomlocatie, maar niet geschikt voor ons teveel om op te knappen voordat het als gîte verhuurd kan worden. Via Belves terug naar La Vignasse. De eigenaren van de gîte hadden aangeboden om alvast de haard aan te zetten. Lekker warm ‘thuis’ komen. Nagenieten van alle indrukken en vreselijk moe.

Vrijdag

Na een hele nacht het huis in Saint Pompont ingericht te hebben, de koffer inpakken en naar Bergerac gereden.  De zon scheen dus konden we heerlijk genieten van het prachtige landschap.  In no-time weer in Nederland. Gerrit Jan komt zaterdagavond terug uit Parijs. Ondanks dat we elke dag telefonisch contact hadden, hebben veel te bespreken. 😃